Το σκέφτηκα αρκετά για το αν πρέπει να γράψω κάτι μετά απ’ όσα συνέβησαν το βράδυ της Κυριακής στην Τούμπα. «Μη γράψεις, θα μπλέξεις», μου είπε ένας φίλος μου. «Κάνε το μαλάκα και ξέχνα το», μου είπε άλλος…
Ίσως έχουν δίκιο! Απόλυτα φυσιολογικό να φοβάται κανείς να γράψει για ένα ποδόσφαιρο όπου τα όπλα εμφανίζονται πλέον σε δημόσια θέα! Αν δεν έγραφα, όμως, δεν θα είχα άλλο θέση στο χώρο που υπηρετώ τα τελευταία 24 χρόνια. Το… στρίβειν δια του αρραβώνος, ουδέποτε υπήρξε επιλογή μου. Άλλωστε, όπως έχω γράψει επανειλημμένα πέρα από το προσωπικό συμφέρον, πέρα από τα χρήματα, πέρα από την επαγγελματική ευελιξία, υπάρχει κι αυτός ο άτιμος καθρέφτης. Κι αν φτάσει η στιγμή να μην μπορείς να κοιτάξεις την αντανάκλασή του από ντροπή, τότε δεν είσαι άξιος ούτε για φτύσιμο… Μην νομίζετε, βέβαια, ότι έχω πολλά να γράψω. Απλά θα μείνω σε δύο εικόνες! Αυτή της εισόδου του Ιβάν Σαββίδη με όπλο στο γήπεδο και αυτή της αντίδρασης του Αντελίνιο Βιεϊρίνια απέναντι στην κίνηση του ίδιου του εργοδότη του. Μη μείνετε στα πρόσωπα, γιατί το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι πλέον πάνω από πρόσωπα, πάνω από ομάδες.
Από τη μια πλευρά, λοιπόν, ο αθλητισμός των Ελλήνων παραγόντων. Εκείνων που θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, υπερασπιζόμενοι την τιμή της ομάδας τους. Όλων εκείνων που θεωρούν ότι η εισβολή στον αγωνιστικό χώρο και οι απειλές αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμά τους. Των παραγόντων που… αποθεώνουν ο ένας τον άλλον για τέτοιου είδους συμπεριφορές, πολύ απλά γιατί τις θεωρούν φυσιολογικές και επιβεβλημένες. Λανθασμένες μεν, αλλά… φυσιολογικές και επιβεβλημένες! Και από την άλλη ο αθλητισμός του Βιεϊρίνια, ο αθλητισμός των… αθλητών, των πραγματικών πρωταγωνιστών των γηπέδων σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, εκτός από τη δική μας Μπανανία. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη, ο Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου, ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη. Οπουδήποτε αλλού υπάρχουν η Ρεάλ του Κριστιάνο, η Παρί του Νεϊμάρ, η Λίβερπουλ του Σαλάχ. Σε κάθε πολιτισμένη χώρα, υπάρχουν μόνο οι αθλητές! Κανένας πρόεδρος, κανένας χρηματοδότης, κανένας ιδιοκτήτης δεν δικαιούται να έχει θέση στον δικό τους χώρο: Το γήπεδο! Κανείς!
Από το βράδυ της Κυριακής υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που… γλείφουν τον Σαββίδη, καλύπτοντας την πρωτοφανή του ενέργεια να εισβάλλει οπλοφορώντας στο γήπεδο, ανακαλύπτοντας χίλιες δυο απίθανες δικαιολογίες. Ο μόνος που τον σεβάστηκε πραγματικά ήταν ο Αντελίνο Βιεϊρίνια! Μια τεράστια προσωπικότητα, ένας σπουδαίος αθλητής που έπραξε το αυτονόητο: Όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στον… μαινόμενο ιδιοκτήτη της ομάδας του, αντιλαμβανόμενος ότι το θολωμένο μυαλό του Σαββίδη απειλούσε με ολική καταστροφή τον ΠΑΟΚ. Πιθανότατα και ο Βεϊρίνια αισθανόταν αδικημένος. Τι ήθελε; Να παίξει ποδόσφαιρο! Να αντιδράσει με το μοναδικό του όπλο: Την μπάλα! Το ίδιο ήθελε να πράξει και στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό που δεν ξεκίνησε ποτέ: Να παίξει μπάλα! Και στη μία και στην άλλη περίπτωση δεν τον άφησαν…
Όπως το ήθελε ο Ρομπέρτο όταν έδιωχνε κακήν κακώς από το χορτάρι του ΟΑΚΑ τον Σάββα Θεοδωρίδη στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, λίγους μήνες πριν αποχαιρετήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η μάχη, λοιπόν, που έχουμε όλοι μας μπροστά μας είναι μία και μοναδική: Είτε… σιωπούμε και υπηρετούμε τον αθλητισμό όπως τον αντιλαμβάνονται οι Έλληνες παράγοντες, είτε αντιδρούμε και δίνουμε μάχη μέχρι τελικής πτώσης μέχρι να επιβιώσει ο αθλητισμός του Βιεϊρίνια και του Ρομπέρτο. Εννοείται, ότι ο πιο ασφαλής δρόμος είναι αυτός της σιωπής. Ο δρόμος του «μην πας να μπλέξεις». Πιθανότατα να αποδειχτεί και ο πιο επώδυνος! Μόνο που τότε η… αντανάκλαση στον καθρέφτη σου θα σου πετάει ροχάλες!
Και να σας πω και κάτι; Επειδή πραγματικά σέβομαι όλους τους επιχειρηματίες που βάζουν ουκ ολίγα εκατομμύρια στις ομάδες τους για να μπορούμε όλοι εμείς είτε να έχουμε δουλειά, είτε εσείς να βλέπετε τις ομάδες που δημιουργούν, αν επιλέξω το δρόμο του «μην πας να μπλέξεις» θα τους προσβάλλω πολύ περισσότερο, από το να τους ασκήσω κριτική και να επιχειρήσω να τους πείσω να… αλλάξουν ρότα γιατί το βαρέλι που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει δεν έχει πάτο. Και μοιραία η μαύρη τρύπα θα παρασύρει και τους ίδιους, όπως και όλους μας…
Αλέξανδρος Σόμογλου
