Σήμερα έχω τη μεγάλη τιμή και χαρά ν’ ανακοινώσω πως το παραμύθι μου με τίτλο: «Η Κάμπια που έγινε Ηλιαχτίδα της Αγάπης», απέσπασε το Β Βραβείο στον 8ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κριτική επιτροπή της κατηγορίας του παραμυθιού και πιο συγκεκριμένα στους: ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΔΕΚΟΥΛΟΥ-ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΜΕΜΟΥ, ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΠΟΥΡΤΖΙΝΟΥ και ΤΖΟΥΛΙΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΟΥ. Το παραμύθι μου είχε θέμα το bullying και έχει σκοπό να παροτρύνει τα παιδιά να μην κρίνουν από την εμφάνιση, αλλά ν’ αγαπούν τον πλησίον του, το συνάνθρωπο τους με τα ελαττώματα και τα προτερήματά τους. Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής είμαστε όλοι αδέλφια. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το βραβευμένο μου παραμύθι.
«Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό μέρος που το έλεγαν Ζουζουνοχώρα, ζούσαν πολλά μικροσκοπικά ζουζουνάκια, όπως γκρι μελισσούλες, ασπρόμαυρα μυρμηγκάκια, λαχανί πασχαλίτσες, κόκκινα τζιτζικάκια και ροζ ακρίδες. Η ζωή κυλούσε ήρεμα στη Ζουζουνοχώρα. Το πρωί τα μικρά ζουζουνάκια πήγαιναν στο ζουζουνοσχολείο τους για να γίνουν κάποτε μεγάλοι ζουζουνοεπιστήμονες, γιατροί στο νοσοκομείο των Αγκυλωμένων Ζουζουνιών, δάσκαλοι στη Μεγάλη των Ζουζουνιών Σχολή, δικηγόροι στο Ζουζούνιο Πάγο και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Το μεσημέρι οι ζουζουνομαμάδες ετοίμαζαν την περίφημη ζεστή και αχνιστή σούπα των Ζουζουνοσέφ, με φύλλα από ανανά, μπανανιά και μηλιά, ενώ το βράδυ όλα τα φώτα στις μεγάλες λεωφόρους και στα μικρά δρομάκια της Ζουζουνοχώρας έκλειναν για να κοιμηθούν στα πουπουλένια στρωματάκια τους.
Ώσπου μια μέρα κάτω από τη σκιά ενός πελώριου κουκουναρόπευκου, της κεντρικής πλατείας της Ζουζουνοχώρας, βρέθηκε ένα μυστηριώδες μικροσκοπικό πολύχρωμο ζουζουνοαβγουλάκι. Το ζουζουνοαβγουλάκι αυτό είχε πολλά χρώματα μοβ, μπλε, γαλάζιο, πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο, δηλαδή όλα τα χρώματα εκείνης της επτάχρωμης κορδέλας που εμφανίζεται πάνω στον ουρανό, που τη λένε… αχ πως τη λένε… α, ναι θυμήθηκα, που τη λένε ουράνιο τόξο και βγαίνει μετά την καταιγίδα, όταν οι ακτίνες του Βασιλιά Ήλιου περνούν μέσα από τις χορεύτριες σταγόνες της βροχής, δημιουργώντας αυτό τον εκθαμβωτικό ουράνιο πίνακα ζωγραφικής. Τα ζουζουνάκια περνούσαν από μπροστά του και καθόντουσαν να το κοιτάνε με τις ώρες σαν να ήταν αξιοθέατο. Μάλιστα οι δύο πιο κουτσομπόλες φιλενάδες που ήθελαν να γνωρίζουν τα πάντα και να έχουν άποψη για όλα, η Απριλίτσα η μελισσούλα και η Σοκολατένια η πασχαλίτσα, μαλώνανε συνέχεια για το πιο ζουζουνάκι θα βγει από το αβγό.
-Μα σου λέω Σοκολατένια μου, πως θα βγει ροζ ακρίδα με λευκά φτερά.
-Τι λες χρυσή μου Απριλίτσα, σιγά μην έχει και μωβ κεραίες. Σου λέω πως θα βγει κόκκινο τζιτζίκι από εκείνο το αβγό και σταματημό δεν είχαν οι συζητήσεις τους πάνω σε αυτό το σοβαρό για εκείνες θέμα, ώσπου έφτασε η ημέρα των αποκαλυπτηρίων! Αφού λοιπόν βρισκόταν επί τρεις μέρες και τρεις νύχτες σε εκείνο το σημείο το ζουζουνοαβγουλάκι, τελικά την τέταρτη ημέρα έσπασε, και βγήκε ένα πράσινο πολύ μακρύ ζουζουνάκι. Κανείς στη Ζουζουνοχώρα δεν είχε αντικρίσει ποτέ στη ζωή του ένα τέτοιο ζουζούνι και αναρωτιόντουσαν μεταξύ τους τι ακριβώς να είναι».[…]
Πλούταρχος Πάστρας
