Οι καθημερινές εξελίξεις των γεγονότων που βιώνει η ελληνική κοινωνία μας οδηγούν σε απαισιόδοξους συνειρμούς για τα « κοινά δόξαντα τοις Έλλησι».
Διαμορφώνεται με την πάροδο του χρόνου ένα Σαικσπηρικό δίλλημα: Whether it is nobler in the mind to suffer the slings and arrows of an outrageous fortune, or to take arms against the sea of troubles and by opposing end them. Πως θα αντιμετωπιστεί ένα αβέβαιο μέλλον το οποίο είναι δημιούργημα των «διαχειριστών» των πολιτικών πραγμάτων» (κατά τον Δημοσθένη). Ήδη οι νέες γενιές «εγκαταλείπουν την χώρα και φεύγουν. Το εθνικό δένδρο φυλλορροεί. Αν εδώ και τώρα δεν προχωρήσουμε σε επαναστατικές αλλαγές ανεξάρτητα από το κόστος, γρήγορα η Ελλάδα θα ερημώσει. Θα μείνει ένα Ξερό δένδρο που κατέστρεψαν τα «σαράκια» και τα θανατηφόρα οικονομικά σκάνδαλα, η αναλγησία και ο τσιφλικοκοτζαμπασισμος που ζει και βασιλεύει. Είναι τα δεινά που σαν σύγχρονοι οι γίγαντες, συνθλίβουν το δίκαιο και την ισότητα, δομικά υλικά κάθε δημοκρατικής κοινωνίας. Δεν πρόκειται για έναν συνήθη αγώνα εναντίον τους, αλλά για μια τιτανομαχία, όπου η αξιοκρατία συγκρούεται με την αναξιοκρατία, σε ένα καθεστώς το οποίο υπονομεύει όλους τους στόχους του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Τερατούργημα, ισοβάθμιο έγκλημα της έσχατης εθνικής προδοσίας, γέννημα και θρέμμα πολιτικοοικονομικών συμφερόντων που διαμορφώνει πάντοτε καταστάσεις αποπροσανατολισμού και αντίξοες συνθήκες διαβίωσης στους πολίτες, των όποιων η αδράνεια είναι πλέον «μια Αρρώστια η όποια έχει προσβάλει τους πάντες και τα πάντα, ενώ ο καθ ένας τρέφει την ψευδαίσθηση ότι η συμφορά στην οποία σέρνονται οι πολίτες, δεν θα χτυπήσει την δική του πόρτα, αλλά μάλλον θα διασφάλιση τα δικά του συμφέροντα, εκμεταλλευόμενος τους κινδύνους των άλλων»… (Δημοσθένης). Δυστυχώς για την χώρα μας ευρισκόμενη ακόμη πολύ κοντά σε μια οικονομική καταστροφή την οποία μόλις αποφύγαμε, αισθανόμαστε ότι «αργεί πολύ να ξημερώσει» και ότι ακόμη θα ζούμε για πολύ σε ένα κύκλο αβεβαιότητας στον οποίο τα θετικά και αισιόδοξα βήματα είναι είτε αδιαμόρφωτα, είτε ελάχιστα.
Έτσι απογοητευμένοι από τις αρνητικές εξελίξεις του κοινωνικού βίου, διαπιστώνουμε ότι η γραφειοκρατία γιγαντώνεται με γρήγορους ρυθμούς ενώ η πολυνομία γεννά αντιφατικούς κανόνες οι οποίοι δολοφονούν τ ην αμοιβαία εμπιστοσύνη κράτους-πολίτη. Το ελληνικό δημόσιο ασθενεί βαρέως και το έμψυχο δυναμικό στο σύνολο του, δεν αποδίδει, για λόγους γνωστούς και άγνωστους. Πάντως η εκπαίδευσης του και η κουλτούρα του, είναι ακόμη πολύ χαμηλά. Το σημερινό κράτος, ναυαγός σε ωκεανό αντιξοοτήτων εναντίον του, εφευρίσκει « πατέντες» (Ενεργειακό πιστοποιητικό για παλιόσπιτα) για να αφαιρέσει και την τελευταία δεκάρα από την τσέπη του πολίτη, Πράγα που σε καμιά περίπτωση, δεν μπορεί να εμπνέει εμπιστοσύνη σε κανένα και απαιτείται ριζική αλλαγή .Και βέβαια τα κόμματα που ισχυρίζονται ότι έχουν την συνταγή της ευημερίας, την οποία δεν είχαν τα τελευταία 60 χρόνια, ψεύδονται και είναι άμεσα υπεύθυνα για την μετατροπή κάθε αξίας σε απαξία, καταδικάζοντας τους συμπολίτες μας στην μιζέρια και εγκατάλειψη. Χαώδεις καταστάσεις στον τρόπο λειτουργίας των ελληνικών δικαστηρίων και η χρονοβόρα διαδικασία αποδόσεις των δικαστικών αποφάσεων (για πολλά χρόνια) όπου οι εμπλεκόμενοι πολίτες αφαιμάσονται από τον δικηγορική κουλτούρα η όποια σε καμία περίπτωση δεν είναι Ευρωπαϊκή.
Οι μεταρρυθμίσεις για την μεταβολή του κράτους από ανατολίτικου μοντέλου, σε σύγχρονου Ευρωπαϊκού, καταπνίγονται από «συμφέροντα» και μόλις επιβιώνουν ο,τι επιβάλλονται μέσω των μνημονίων και των εντολών των ξένων δανειστών, δηλαδή «μεταρρυθμίζουν» προς το χειρότερο καταστάσεις, που μας οδηγούν όχι απλά στην λιτότητα, αλλά σε συνθήκες πενίας και εξουθένωσης της ελληνικής κοινωνίας. Οι νέες επενδύσεις, δεν τολμούν να σκάσουν μύτη, διότι φρενάρονται από την αβεβαιότητα, την ανισορροπία και αστάθεια των μεταβαλλόμενων νόμων, οι οποίοι πανικοβάλλουν τους πολίτες, επιδεινώνοντας την φορολογική αφαίμαξη. Πολύ λίγοι γνωρίζουν ότι όλη η παγκόσμια οικονομία στηρίζεται πάνω σε αισιόδοξα μηνύματα και αμοιβαία εμπιστοσύνη κράτους-πολίτη. Αν λείψει η αισιοδοξία από τον χώρο των επενδύσεων, η παγκόσμιος ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΤΕΡΕΥΣΕ. Το επίσημο ελληνικό κράτος, με τα νέα μέτρα που επιβάλουν ημέτεροι και ξένοι «νταβατζήδες», είναι ένας αδιαπέραστος τοίχος που υψώνεται και εμποδίζει την οικονομική και πολιτιστική εξόρμηση προς τα εμπρός.
Μεταρρυθμίσεις που θα εγγυούνται στο πολίτη μηνιαίο εισόδημα με συνταγματική ισχύ, όπως σε άλλες χώρες της Ευρώπης, δε υπάρχουν, το μόνο που γνωρίζει καλά το φορολογικό μας σύστημα είναι η οικονομική αφαίμαξη των μεσαίων και κατωτέρων στρωμάτων. Η ελληνική δικαιοσύνη δεν είναι ευέλικτη. Νόμοι όπως εκείνοι περί ευθύνης υπουργών (του κυρίου Βενιζέλου) δεν αποτελούν παρά ένα ανεξίτηλο στίγμα κατά του κράτους δικαίου και όνειδος για τις δημοκρατίες της Ευρώπης και όμως υπάρχουν! Η ατιμωρησία των λαφυραγωγών και της πλειοψηφία των μαφιόζικων Οoffshore στοιχειοθετούν ένα κακό προηγούμενο που δεν θα σταματήσει να εγκυμονεί κινδύνους για έκρηξη της αδικημένος ελληνικής κοινωνίας, την οποία αναγκάζουν να πληρώνει τις αμαρτίες των άλλων, των πονηρών και «έξυπνων» μαφιόζων. Τα κύματα της βίας γιγαντώνονται. Η αδιαφορία και ψυχρότητα προς τον πόνο του άλλου ξεπέρασαν κάθε κόκκινη γραμμή, κοινωνικός ιστός είναι έτοιμος να εκραγεί, ενώ οι συνέταιροι Ευρωπαίοι , δανειστές ψευδοδημοκράτες, κλέφτες, μαφιόζοι, αποφαίνονται ότι « ο Γάιδαρος του Χότζα αρχίζει να μαθαίνει … μην τρώει, έτσι που το πλεόνασμα κατά επιθυμία των Γερμανών θα μεγαλώνει για να πληρώνουμε τους τόκους τον Δανείων!
Μια πολυνομία που κατανταει αντιφατική και αντί να υπηρετεί τους σκοπούς της που δεν είναι άλλοι από την άρση των βαρών που ταλαιπωρούν τους συμπολίτες μας, αντιφάσκει και καταλήγει στην καταστρατήγηση των συνταγματικών ελευθεριών στην χώρα του Περικλή! Εξουθενωτικές διαδικασίες που μεταβάλλουν το δημόσιο σε ζούγκλα που εξαπλώνεται σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες. Το ελληνικό δημόσιο καταντά ένα «Μπάχαλο» και τίποτε άλλο. Ο πολίτης βρίσκεται μόνιμα μπροστά σε ένα γόρδιο δεσμό, για τον οποίο η σύγχρονη αντίληψη στο σύνολό της δεν πιστεύει ότι λύνεται, αλλά κόβεται. Η δημοκρατία μεταβάλλεται με το πέρασμα του καιρού σε ψευδοδημοκρατια που κρατά τα προσχήματα μόνο και μόνο για να παραπλανά τους πολίτες. Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι χαμένη ανάμεσα σε πολυδαίδαλες διαδικασίες και χρονοβόρες γραφειοκρατικές διατυπώσεις που στερούνται πρακτικότητας για την ταχεία υλοποίηση των υπουργικών αποφάσεων, έτσι που λιμνάζουν καθ οδό, και μεταβάλλονται σε βαθμό που εγγίζουν τα όρια του «παίρνουμε πίσω όσα υποσχεθήκαμε» γιατί «τα κουκιά» δεν μας βγαίνουν. Οι συνεχείς μεταβολές αυτών των υπουργικών αποφάσεων, διαμορφώνονται ασταμάτητη που κανείς δεν μπορεί να βρει άκρη.
Αν δεν κοπεί ο Γόρδιος δεσμός από κάποιον και θαρραλέο πολιτικό, η χώρα θα σέρνεται με την κοιλιά και θα απλώνει το χέρι για ζητιανιά στους ξένους επιβήτορες. Γιγαντώνεται η εκμετάλλευση των πολιτών από το επίσημο κράτος και όλα δείχνουν ότι η κοινωνία μας κινείται σε μια νομοθεσία φτιαγμένη από πολιτικάντηδες, οικοδόμους, δικηγόρους και φοροκυνηγούς. Τα μεσαία και πλέον αδύνατα οικονομικά κοινωνικά στρώματα όχι μόνο η οικονομική αλλά και βιολογική επιβίωσης βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Αν δεν παταχτούν τα δεινά τα οποία σαν γίγαντες, συνθλίβουν την χώρα, η ιερή πατρίδα των Ελλήνων θα στερείται το «οξυγόνο» το οποίο έχει ανάγκη για να ανακάμψει. Και πολύ, δύσκολα θα βγούμε από τον φαύλο κύκλο και την θανατηφόρα περιδίνηση που μας κρατά κολλημένους στον Βυθό της δυστυχίας και της εξάρτησης.
Γιάννης Ζερβός
