Γνωρίζουμε και μοιραία αποδεχόμαστε την εξέλιξη της τραγωδίας στην ανατολική Αττική. Το θέμα θα γίνει θέαμα. Χατζηνικολάου, Παπαδάκηδες, Αυτιάδες και λοιπές τηλεοπτικές δυνάμεις, για κάποιες συνεχόμενες εβδομάδες θα συλούν τα καμένα πτώματα και σπίτια αναδεικνύοντας την «ανθρώπινη διάσταση» των συμβάντων.
Θα αποδίδουν πολιτικές ευθύνες στην πολιτική και στους πολιτικούς γενικώς και αορίστως, θα δικάσουν και καταδικάσουν ποινικά όποιους «πάρει η μπάλα», διακριτικά στην αρχή ευθαρσώς στην συνέχεια, θα κατηγορήσουν τον Έλληνα που χτίζει εξοχικά στα πεύκα και θέλει να κάνει και διακοπές ο αδιόρθωτος. Θα τα παρακολουθήσουμε όλα με μάτια καρφωμένα στις οθόνες και με ψευδο-συναισθήματα εναλλασσόμενα, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του ρεπορτάζ: «Θλίψη», «οργή», «τρόμος», πάνω απ’ όλα και χωρίς εισαγωγικά, αληθινό πάθος για εκδίκηση κατά πάντων, θέληση να γίνουμε τιμωροί και εμείς, μέλη του φοβερού κριτηρίου, που οι δημοσιογράφοι θα υψώσουν. Γνωστά και δυστυχώς αποδεκτά όλα. Είναι ο τρόπος να εντάσσουμε την τραγωδία στην καθημερινότητά μας, λένε κάποιοι. Είναι ο τρόπος, λένε, να αντέχουμε τα κτυπήματα, «διυλίζοντάς» τα μέσα από την οθόνη και έτσι να τα χωνεύουμε μαζί με το βραδινό μας. Και δεν έχουν άδικο. Όντως είναι αρχέγονη η τάση του ανθρώπου να αποστρέφει το βλέμμα από την θλιβερή πραγματικότητα και, όντως, έχει μεγάλη δύναμη η καινοφανής τάση του ανθρώπου να μην παραδέχεται την αποστροφή αυτή.
Έχουμε σκεφτεί, όμως πόσο επικίνδυνο είναι αυτό το «τελετουργικό της οθόνης», που καθημερινά εκτυλίσσεται στα σπίτια μας; Μια ανακοίνωση, που πέρασε «στα ψιλά», κατά την διάρκεια του ολέθρου, δείχνει το σημείο παραλογισμού, στο οποίο έχουμε φτάσει. Μια ανακοίνωση που (θα έπρεπε να) προκαλεί περισσότερη φρίκη και από την (τηλε)θέαση των απανθρακωμένων πτωμάτων. «Παρακαλούνται οι πολίτες που χρήζουν παροχής συνδρομής από τα μέσα του Λιμενικού Σώματος – Ελληνικής Ακτοφυλακής λόγω της πυρκαγιάς που βρίσκεται σε εξέλιξη στις ακτές της Ραφήνας, να καλούν στον αριθμό έκτακτης ανάγκης του Λιμενικού Σώματος – Ελληνικής Ακτοφυλακής “108” και όχι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης». Χρειάζονται άραγε περαιτέρω σχόλια; Δυστυχώς ναι. Ο εγκλωβισμένος από την πυρκαγιά, αυτός που βλέπει τις φλόγες να έρχονται για να τον κατασπαράξουν, ο συγγενής που αναζητά απεγνωσμένα τον αγνοούμενο οικείο του, ο «τρίτος» που βλέπει ότι κάποιοι χρειάζονται βοήθεια, το πρώτο τηλέφωνο που σκέφτεται να καλέσει (και το οποίο γνωρίζει «απ’ έξω κι ανακατωτά») ΔΕΝ είναι κάποιας αρμόδιας ή αναρμόδιας Υπηρεσίας, όχι! Το τηλέφωνο που θα καλέσει την στιγμή του κινδύνου, της επιθανάτιας αγωνίας είναι αυτό των Μ.Μ.Ε.
Την ίδια μας την ζωή τελικά έχουμε αποθέσει και αναθέσει σε αυτά τα χρωματιστά ανθρωπάκια, που κάθε πρωί και κάθε βράδυ γεμίζουν τα αυτιά μας και τα μυαλά μας με τις κραυγές τους από τις τάχα ειδησεογραφικές εκπομπές τους. Και ας μην σκεφτεί κάποιος τα χιλιοειπωμένα, περί «έλλειψης εμπιστοσύνης του πολίτη προς το κράτος», γιατί είναι αυτά τα ίδια τα «χρωματιστά ανθρωπάκια» που κάνουν τα πάντα για να μειωθεί, στην ουσία να καταργηθεί, το κράτος χάριν των ιδιωτικών συμφερόντων που πιστά υπηρετούν. Γιατί και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο, ψηφίζουμε ή απέχουμε από τις εκλογές, σύμφωνα με τις επιθυμίες των Μ.Μ.Ε., αδιαφορώντας για το ποιος θα μας κυβερνά, αφού την ζωή μας την έχουμε αναθέσει στα κραυγάζοντα ανθρωπάκια των δελτίων ειδήσεων. Φρίκη!
Ιωσήφ Λουκέρης
