Σε όλο τον κόσμο άνθρωποι 44 ετών είναι διευθυντές οργανισμών, διαπρεπείς δικηγόροι, καθηγητές πανεπιστημίων, κορυφαίοι γιατροί και επιτυχημένοι επιχειρηματίες κλπ. Η διαφορά είναι ότι για να φθάσουν στις συγκεκριμένες θέσεις ευθύνης έχουν αξιολογηθεί άπειρες φορές στην ζωή τους με εξετάσεις και συνεντεύξεις και αξιοκρατικά έχουν πάρει τις θέσεις αυτές.
Στις χώρες τους η αξιολόγηση δεν πολεμάται αλλά επιδιώκεται και η αριστεία δεν θεωρείται μίασμα. Γιατί ο άριστος και ο ικανός σίγουρα θα πάρει σωστότερες αποφάσεις από τον ανίκανο και τον αστοιχείωτο. Αντίθετα στη χώρα μας τη θέση θα πάρει ο κολλητός, ο σύντροφος, ο γνωστός και την γνώση θα την αποκτήσει, αν την αποκτήσει, εμπειρικά στο κεφάλι μας. Εδώ η ικανότητα αντικαθίσταται από την προσφορά στο κόμμα, τους συνδικαλιστικούς και άλλους αγώνες, την «καθαρότητα» στην ιδεολογία κλπ με αποτέλεσμα οι ανίκανοι και οι άχρηστοι όχι μόνο να προωθούνται αλλά να κουνούν και το δάκτυλο. Το αποκορύφωμα αυτής της σαπίλας των τελευταίων δεκαετιών το ζούμε τώρα. Ευθύνη δεν έχουν όμως μόνον οι βολεψάκηδες και οι ηλίθιοι από όπου και αν προέρχονται. Ευθύνη έχουν κυρίως οι ικανοί και οι άριστοι που ανέχθηκαν αυτήν την κατάντια, και αναφέρομαι κυρίως στους πνευματικούς ανθρώπους αυτής της χώρας .Έχουν χρέος να βγούν μπροστά και να μιλήσουν για τα αυτονόητα ώστε να υπάρξει μέλλον. Ένα μέλλον που τα πράγματα θα διαχειρίζονται οι ικανοί και όχι οι κολλητοί!
Γεράσιμος Αλεξανδράτος
