Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει (και μεγαλώσει) μετά την άφιξη του Πρωθυπουργοί στην Ιθάκη με αφορμή τις “καμπάνες της οργής”.
Στην αρχή η αλήθεια είναι πως λίγο με ξένισε, ύστερα όμως και προιούσης της (και καλά) σοβαρότητας που πήρε το θέμα, μετά τον όγκο των εκατέρωθεν (σοβαροφανών) σχολίων, μετά την τιμωριτική στάση της εκκλησίας, τις βαρύγδουπες δηλώσεις των κομμάτων σχεδόν συμπάθησα τους ακροβολισμένους κωδωνοκρούστες και τον ακτιβισμό τους. Έξαλλου ούτε στα κάγκελα βρέθηκαν ούτε τις γελοιότητες της ΕΡΤ με την Κωνσταντοπούλου να σκούζει απολαύσαμε, ούτε κανέναν κυβερνητικό παράγοντα χτίσανε. Καμπάνες χτυπήσανε όπως και το ελληνικότατο τραγούδι “σώπα όπου ναναι θα σημάνουν οι καμπάνες” εύχεται και προτρέπει. Κλείνοντας θέλω να πω δύο πράγματα: Πρώτον, το να σημάνουν οι καμπάνες είναι ένας αξιοπρεπής τρόπος διαμαρτυρίας. Δεύτερον, οι καμπάνες ήταν το αμέσως καλύτερο που συνέβη μετά την παρουσία του πρωθυπουργού και την επιλογή της Ιθάκης για το επιμύθιο των μνημονίων. Και για να το ελαφρύνουμε λιγάκι: Δεν ξέρω ποιοι ήταν οι κωδωνοκρούστες όμως εξέφρασαν με τον πλέον ιστορικά δόκιμο και ανώδυνο τρόπο την θλίψη του λαού για το προμνημονιακό πάρτι που δυστυχώς τελείωσε μαζί με τα μνημόνια…
Μάσος Δευτεραίος
