Είμαστε ο πλέον απείθαρχος και απαίδευτος λαός σε επίπεδο ατομικής ευθύνης, ωστόσο ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ για να είμαστε και αύριο όλοι εδώ…

Λέγαμε γιατί δεν κλείνουν τα σχολεία κι όταν έκλεισαν τα παιδιά τίγκαραν τα καφέ. Λέγαμε γιατί δεν κλείνουν τα καφέ και τώρα τιγκάρουμε τα σούπερ μάρκετ. Σοβαρά τώρα; Έχουμε αντιληφθεί τι διακυβεύεται; Η ζωή μου. Η ζωή σου. Η ζωή μας.
Αν νοσήσεις (πολύ χειρότερα αν δεν ζήσεις) δεν θα σου χρειαστούν τα 10 πακέτα μακαρόνια. Μείνετε σπίτι. Πιείτε 2 λίτρα νερό να συντηρήσετε τους ηλεκτρολύτες σας. Φάτε μια σοκολάτα να πάρετε υδατάνθρακες. Στύψτε δυο πορτοκάλια να πάρετε βιταμίνες. Δεν θα πεθάνει κανείς από την πείνα. Στερηθείτε κάτι για να έχετε την ευκαιρία ζωής να τα γευτείτε πολλαπλάσια όταν φύγει ο εφιάλτης. Μείνετε σπίτι. Αν μείνετε θα σας φτάσει το ένα αντισηπτικό. Μην το στερείτε από αυτόν που το έχει όντως ανάγκη. Δεν είναι ώρα για εξυπνάδες.
Όπως δεν είναι ώρα για κρίσεις. Πολύ περισσότερο για επικρίσεις. Το σύστημα προς το παρόν δείχνει να λειτουργεί. Με ατέλειες. Συμφωνούμε. Αλλά καλείται να αντιμετωπίσει κάτι που δεν έχει προηγούμενο. Το σύστημα που πολλοί κατηγορούν ζητά από τον καθένα μας να βοηθήσει. Ας κατηγορήσουμε πρώτα τον εαυτό μας λοιπόν. Πλέον, δεν υπάρχει θέση για παρτάκηδες. Δεν υπάρχει “εγώ” Γιατί το “εγώ” θα ζήσει μόνον εάν ζήσει και το “εμείς”. Έχουμε πόλεμο. Δεν ξέρω αν είναι ασύμμετρος, είναι σίγουρα άνισος εάν δεν συμμορφωθούμε. Πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη για να αντέξει το σύστημα υγείας. Αυτό είναι το στοίχημα. Και είναι στοίχημα όλων μας. Δεν είναι δικό τους. Δεν είναι δικό μου. Δεν είναι δικό σου. Είναι δικό ΜΑΣ. Έλεος κάπου…
Και μιας και ο λόγος για το σύστημα υγείας, ας δώσουμε κι ένα credit σε όλους αυτούς που αποτελούν το σύστημα υγείας. Στους γιατρούς “που τα παίρνουν”. Στους ειδικευόμενους “που είναι τα γιατρουδάκια της πλάκας”. Στις προϊσταμένες “που είναι οι κακιασμένες που μας βγάζουν από τους θαλάμους”, στους νοσηλευτές “που ποτέ δεν τους βρίσκεις”. Στους τραυματιοφορείς, στους τραπεζοκόμους. Σε αυτούς που διαχειρίζονται και διεκπεραιώνουν για να “τρέξει” το σύστημα υγείας. Στις ΥΠΕ που πρέπει να μείνουν ανοιχτές για να “τρέξουν” τα γραφειοκρατικά. Σε όλους αυτούς που το νοσοκομείο έχει γίνει δεύτερο σπίτι τους. Που δεν πηγαίνουν στις οικογένειές τους, που δεν βλέπουν τους δικούς τους, που δεν τρώνε, δεν κοιμούνται. Που διακινδυνεύουν την δική τους υγεία και την δική τους ζωή για να κρατήσουν την γραμμή άμυνας απέναντι στον ιό. Δεν είναι αυτοί. Δεν είμαστε εμείς. Είμαστε όλοι μαζί.
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ! Για να είμαστε και αύριο όλοι εδώ!

Ξενοφώντας Ευαγγελάτος με την άδεια της Βίκης Τσόστου