Η αγάπη και το… ρουσφέτι θέλουν δύο

Τελικά, η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία. Όχι ότι δεν είχε στηθεί και από πριν βιομηχανία εκπόνησης εργασιών, μεταπτυχιακών, διδακτορικών με αμοιβή. Τώρα και στις εξετάσεις, που λόγω κορωνοϊού διεξάγονται με διάφορες μεθόδους εξ αποστάσεως, αναδεικνύεται ο ρόλος του “εκπονητή”, που θα σου λύσει τα θέματα και θα σου τα στείλει. Κι αυτό διαφημίζεται κιόλας.
Η λογική ότι όλα αγοράζονται (ακόμα και το πτυχίο τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση) με τέτοια μέσα, νομίζω ότι είναι η χειρότερη ασθένεια που έχει προσβάλει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Πλέον, το “παραδοσιακό” σκονάκι είναι μια νότα vintage αθωότητας μπροστά σε αυτή την τεράστια επιχείρηση, με πολύ μεγάλο τζίρο, και πολύ μεγάλη ζήτηση. Εργασίες, και τώρα πλέον και εξετάσεις, πουλιούνται με τη λέξη, με το είδος, με εγγυήσεις επιστημονικότητας. Κι εδώ, όχι, δεν φταίει το κράτος, πέρα από το γεγονός ότι δεν καταστέλλει αυτή τη μπίζνα.
Εδώ φταίμε όλοι. Κι αυτοί που βγάζουν λεφτά (χοντρά), εκμεταλλευόμενοι συνήθως νέους επιστήμονες που κάνουν εργασίες άλλων αντί πινακίου φακής. Έχουν στηθεί ολόκληρα “πρακτορεία” που διακινούν εργασίες προς “εκπόνηση” – και τώρα πλέον και εξεταστικά δοκίμια, σε παιδιά που θέλουν να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί πουλώντας τη γνώση τους σε κάποιους που μπορεί κάποτε να τους πάρουν και τη θέση χρησιμοποιώντας τη δικιά τους εργασία, ενώ οι ίδιοι κάνουν “ζωάρα” στο πανεπιστήμιο. Αλλά και όλοι (φοιτητές και γονείς, διότι οι γονείς πληρώνουν), που μπαίνουν σ’ αυτό το τριπάκι. Γιατί πήγες να σπουδάσεις, ρε φίλε; Τί θα το κάνεις το πτυχίο που πήρε ο άλλος για σένα; Μωρέ κάτι θα το κάνεις, διότι με την ίδια νοοτροπία κάπου θα τρουπώσεις μετά καπελώνοντας κάποιον άλλον.
Έχω ακούσει ιστορίες για μανάδες που τηλεφωνούν δακρυρροούσες στον “εκπονητή” που καθυστερεί την “παραγγελία” του παιδιού. Οι ίδιες αργότερα θα τρέξουν στον βουλευτή, στο δήμαρχο, στον διοικητή της μονάδας του κανακάρη. Όπως και η αγάπη, το ρουσφέτι θέλει δύο. Ρουσφέτι και μπαξίσι είναι τα χειρότερα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας – αλλά και αυτά τα οποία αφομοιώσαμε καλύτερα από κάθε άλλο τι από αυτά τα 400 χρόνια, που όλα “τά’ σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”, αλλά για κάποιους έχοντες (προύχοντες), τα τακτοποιούσε όλα ένα ρουσφετάκι.

Ηλίας Τουμασάτος
Εκπαιδευτικός

Related Posts

LEAVE A COMMENT

Make sure you enter the(*) required information where indicated. HTML code is not allowed