Η Γαλλία, όποτε χρειάστηκε να πάρει τα αποτελέσματα το έκανε κυνικά, με ένα ατομικό ταλέντο να ξεχιλίζει σε κάθε Γάλλο αθλητή, οποίος βρισκόταν στον αγωνιστικό χώρο και φορούσε το εθνόσημο.
Μπορεί στους δέκτες μας να σχολιάζαμε για την απάθεια των παικτών της ή το γεγονός ότι στηρίζονται αρκετά στο Transition με κύριους εκφραστές τον Εμπαπέ και τον Γκριεσμάν. Όμως ο Ντεσάμπ είχε το πλάνο, όπως προείπα, με κάθε ποδοσφαιριστή να υπηρετεί έναν συγκεκριμένο ρόλο στον αγωνιστικό χώρο. Ακόμα και ο ντεφορμέ και “άσφαιρος” Ζιρού είχε τακτικό παικτικό ρόλο σε αυτή την Γαλλία. Από την άλλη, η Κροατία, μία χώρα ούτε πέντε εκατομμυρίων κατοίκων, είναι υπερήφανη για τους “μαχητές” που την εκπροσώπησαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο, με ίσως ένα από τα καλύτερα δίδυμα στο κέντρο στην ιστορία της με Mόντριτς-Ράκιτιτς, με ποδοσφαιριστές με παγκόσμια κλάση Πέρισιτς και άλλους με απίστευτη ψυχή Mάντζουκιτς. Είναι μία πικρία, που ποδοσφαιριστές όπως ο Mόντρις με συγκινητικές ιστορίες ζωής και δύσκολα παιδικά χρόνια στις πολυπαθείς βαλκανικές χώρες, να μην κατακτούν μία “χρυσή” θέση στην ιστορία του τόπου τους. Εν κατακλείδι όμως, ίσως η καλύτερη γενιά της Γαλλίας τα τελευταία χρόνια έπρεπε να κατακτήσει αυτό το τρόπαιο, υπό τις υπηρεσίες ενός πολύπειρου προπονητή. Βέβαια, η κατάθεση ψυχής και το απίστευτο πάθος και η ενέργια της Κροατίας και της κάθε Κροατίας, θα ελκύει πάντα περισσότερο τους δέκτες και τους λάτρεις του αθλήματος.
Παρασκευάς Χαραλαμπάκης
