Σίγουρα πήρες με πιο πολύ λαχτάρα το παιδί σου αγκαλιά εκείνο το πρωί που σώπασαν τα πουλιά. Εννοείται πως δεν γκρίνιαξες στον άντρα σου εάν η στάχτη από το τσιγάρο έπεσε έξω από το τασάκι για μια ακόμα φορά.
Ούτε μαλώσεις το σκυλάκι σου γιατί ανέβηκε στον καναπέ και θα σου γέμιζε τρίχες το καλό σου ριχτάρι. Είναι βέβαιο ότι δεν φώναξες στην κόρη σου εάν άργησε να έρθει για φαγητό το μεσημέρι. Η θλίψη σε άλλαξε. Ο θρήνος των συνανθρώπων σου σε γέμισε οργή τόσο, που δεν υπάρχει πιά χώρος για αλλά συναισθήματα. Τώρα δεν θα φωνάζεις, εάν ο έλεγχος σχολείο δεν γράφει 19, ούτε εάν δεν περάσει στην σχολή που εσύ αποφάσισες για το παιδί σου. Τώρα θα άφηνες και καμιά κουβέντα να πέσει κάτω, δεν θα αρπαζόσουν με τους άλλους οδηγούς στο δρόμο για το παραμικρό. Υποσχέθηκες στον εαυτό σου ότι θα έπαιρνες δώρο στην γυναίκα σου εκείνο το φόρεμα που σου ζητάει καιρό. Ορκίστηκες ότι δεν θα ξανά γκρινιάξεις για ανόητα πράγματα στον άντρα σου και ότι θα τον αφήνεις να πίνει καμία μπύρα με τους φίλους του χωρίς εσένα. Την επόμενη μέρα που ο ουρανός της Αττικής σκεπάστηκε με ανθρώπινες σάρκες, εσύ έδωσες την υπόσχεση στον εαυτό σου. Ότι θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Θα γίνεις; Θα γίνω; Μην ξεχάσεις άνθρωπε ποτέ ότι όλα αυτά που εσύ τώρα έχεις για καθημερινότητα και τα περιφρονείς, κάποιοι άλλοι θα γύριζαν από την κόλαση για να τα αγκαλιάσουν για στερνή φορά.
Μπέττυ Κούτσιου
