Το σύνδρομο της παρακμής των Ελλήνων

Ο διχασμός των Ελλήνων δεν είναι τίποτε λιγότερο από μια διαχρονική, ψυχοφθόρο και αντεθνική ασθένεια, η οποία έχει καταστρέψει την χώρα άμεσα η έμμεσα πολλές φορές. Ένα καταστροφικό κοινωνικό φαινόμενο, στο οποίο οι Έλληνες είναι πολύ ευάλωτοι.
Μαστίζει διαχρονικά την ελληνική κοινωνία η οποία δεν πρόλαβε να χαρεί τα φρούτα της εθνικής της ανεξαρτησίας και οι πολίτες της χωρίστηκαν σε κόμματα και στρατόπεδα αντίπαλα, με αποτέλεσμα το μίσος να τους οδηγεί σε συγκρούσεις και εμφυλίους, εμποδίζοντας την χώρα να ανέβει πολιτιστικά, κοινωνικά και οικονομικά, αφού οι διάφορες ομάδες συμφερόντων με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» κατάφερναν να υλοποιούν στόχους επιζήμιους για το έθνος. Αυτή η κομματική αντιπαλότητα των Ελλήνων έφερε τον εμφύλιο διχασμό και την μικρασιατική καταστροφή από την οποία οι οικονομικές και κοινωνικές πληγές αιμορραγούν ακόμη, ο διχασμός καλά κρατεί, ενώ ορισμένα Βαμπίρ κέρδισαν δισεκατομμύρια και κερδίζουν συνεχώς, ποντάροντας ακριβώς πάνω στις διχαστικές τάσεις αφελών Ελλήνων! Και σαν να μη μας έφτανε ο πόλεμος και η γερμανική κατοχή βιώσαμε και τον εμφύλιο του ‘45, όπου «Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει αλλά ρωμιός Ρωμιού και μάτι βγάζει και αυτιά και γλωσσά κόβει…» Έλληνες, που είστε Έλληνες από «Θεϊκό γένος»;
Όταν όμως δεν έχουμε εμφύλιο, έχουμε την καταστροφική υποβόσκουσα εχθρότητα των κομμάτων, και την διαίρεση της κοινωνίας σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα είναι το ένα στην κυβέρνηση και το άλλο στην αντιπολίτευση, δύο στουρναρόπετρες, που πετούν σπίθες και φθείρονται. Δύο ομάδες αλληλοεξόντωσης. Εκείνο όμως το καταπληκτικό που δεν υπάρχει προηγούμενο στον πολιτισμένο κόσμο της Ευρώπης είναι το μίσος και η δογματική εμπάθεια, όπλα με τα οποία οι αντιμαχόμενες πολιτικές μερίδες, αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, για κυριαρχία και αξιώματα. Αν πάρουμε για παράδειγμα την σημερινή αντιπολίτευση θα διαπιστώσουμε ότι αντί κριτικής για τα σφάλματα της κυβέρνησης με σκοπό την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων οπλιτών, αυτή αντιδρά με ένα παράλογο σαμποτάζ σε όλο το φάσμα του κυβερνητικού έργου και εμπάθεια ψυχοπαθούς. Χρησιμοποιώντας μια «αφρισμένη» γλώσσα και συμπεριφορά του πεζοδρομίου, μισεί με δογματικό φανατισμό, εκείνους που τις στέρησαν την εξουσία, λες και αυτή είναι κληρονομικό δικαίωμα μιας ελίτ η οποία κυβερνά τον τόπο από το 1825.
Κατηγορούν με πολύ «κιτρινίλα» την κυβέρνηση από την πρώτη κιόλας ώρα, για οικονομικά σκάνδαλα, δυσθεώρητου μεγέθους, τα οποία όμως έλαβαν χώρα κατά την εποχή που η σημερινή αντιπολίτευσης ήταν κυβέρνηση και το άβατο της διαφθοράς ξεπερνούσε κάθε όριο, χρεοκοπώντας την χώρα σε βαθμό που θα ταλαιπωρούνται οι επόμενες γενιές για πολλά χρόνια! Κανείς δεν θα μας πει τι απέγιναν οι διεφθαρμένοι; Ποιες τιμωρίες επιβλήθηκαν; Όλοι αθώοι με τον νόμο περί «ευθύνης υπουργών»; Αίσχος ανάξιοι πολιτικοί της χώρας και επίορκοι του συντάγματος των ελλήνων. Εκας Βέβηλοι! Αίσχος! Αν κάποτε στην Γη των Ελλήνων, δεμένοι στον χωροχρόνο κυριαρχήσει η δημοκρατία και το δίκαιο αλλά και ο πατριωτισμός , η τιμωρία θα είναι αμείλικτη. Στη σημερινή διχαστική πορεία των Ελλήνων και νοοτροπία χειρίστης ποιότητας,, γινόμαστε μάρτυρες ενός εξοντωτικού πολίτικου αγώνα με τον οποίον η αντιπολίτευσης, με φανατισμό καλογέρων Ιησουιτών, δείχνει την διαφορά των «σωτηρίων» απόψεων της, από εκείνες της « ανίκανης και επικίνδυνης» κυβέρνησης! που «εξαπάτησε» τον λαο και κέρδισε τις εκλογές!
Έτσι η σημερινή αντιπολίτευση, ξεπερνώντας κάθε όριο πολιτικής λύσσας, συμμαχώντας ακόμη με κάθε στοιχείο του εξωτερικού, επαιτεί από τους ξένους κατανόηση και βοήθεια, ενάντια στην νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, έστω και αν αυτό βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα, με τρόπο που θα ζήλευε και αυτός ο Μακιαβέλι.! (Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα). Όλα μαρτυρούν ότι η αντιπολίτευση διακατέχεται από ένα φοβικό σύνδρομο, μήπως η νέα αριστερή εξουσία τινάξει το βρώμικο χαλί και φέρει στην επιφάνεια όλο η ένα μέρος του βορβόρου της διαπλοκής και διαφθοράς, που για πολλά χρόνια θεωρούσε την ελληνική οικονομία δικό της πολεμικό λάφυρο. Ένας πόλεμος φράσεων και δημαγωγίας απαξίωσης και καταστροφολογίας που μοιάζουν περισσότερο με απεγνωσμένη προσπάθεια εξαφανισμού της αντίπαλης κυβέρνησης από προσώπου της γης παρά με υγιή κριτική έργου προς το συμφέρον του συνόλου, σε βαθμό που αυτό το είδος της πολεμικής να τυφλώνει και να ταυτίζεται με ανθελληνικά πολιτικά παιχνίδια εις βάρος της Ελλάδος.
Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης, ενώ η εμετική αντιπαράθεση των πολιτικών για το ποιος θα ανέβει στο κάθισμα της εξουσίας και θα «τα οικονομήσει», παίρνει την μορφή ενός βρώμικου πολέμου, δια τον οποίο η κοινωνία κατά τρόπο μυστήριο «σφυρίζει αδιάφορα, η αδρανεί λογω κοπώσεως (Ρε αι στο διάολο ψεύτες, καθάρματα. σας μπουχτίσαμε). Η ζωή έτσι κυλά σε ένα απροσδιόριστο ρέμα το οποίο όμως δεν βγαίνει σε κανένα ξέφωτο, σε καμιά αναβάθμιση και δεν οδηγεί την κοινωνία σε ένα αξιοπρεπή τρόπο ζωής με ότι αυτό συνεπάγεται. Έχουν καταστρατηγηθεί βάναυσα οι αρχές της δημοκρατίας από τον πολίτικο κόσμο ο οποίος στην περίπτωση της αντιπολίτευσης βάζει τα πολιτικά οφέλη πάνω από τα συμφέροντα της χώρας. Πολλοί οι ένοχοι και διεφθαρμένοι που κάνουν τους ανήξερους και δεν θέλουν να καταλάβουν ότι χρειαζόμαστε εθνική ομοψυχία και όχι εθνική προδοσία χάρη στα οικονομικά συμφέροντα.
Το πρόβλημα είναι πως θα ανακάμψουμε από τα οικονομικά χάλια τα οποία μας ζωγράφισαν διεθνώς ως «ο περίγελος της Ευρώπης», όπως τα διαμόρφωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Ελλάδος, με οικονομικά σκάνδαλα, ατασθαλίες κοινώς λωποδυσίες και όργιο εξαγωγής του πλούτου σε ξένα FUNDS, ξένες τράπεζες και επενδύσεις στις Η.Π.Α σε οικονομικούς γίγαντες που όμως κλονίστηκαν και έπεσαν έξω διακινδυνεύοντας τα χρήματα των «επενδυτών» όμως συνέβη με τους αμερικανικούς κολοσσούς Lineman’s brothers και Goldman Sacks. Όπου η κυβέρνηση των Η.Π.Α προς αποφυγή χρεοκοπίας των ανωτέρω, έτρεξε να συνδράμει με δισεκατομμύρια δολάρια , η μάλλον τρισεκατομμύρια. Είναι ντροπή, είναι αίσχος για τον ελληνικό πολιτισμό, η οικονομία της Ελλάδος να αποτελεί αποκλειστικά διαχειριστικό είδος άλλοτε των τσιφλικοκοντζαμπάσιδων και άλλοτε των βαρόνων του χρήματος κάτω από τις «ευκαιρίες» που παρέχει ο νεοφιλελευθερισμός και αθέμιτος ανταγωνισμός, παραγκωνίζοντας το κοινωνικό κράτος και το δίκαιο του ελληνικού λαού. Ένα γιγαντιαίο σύνδρομο παρακμής περισφίγγει την χώρα μας σαν γιγαντιαίος πύθωνας αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2% του πληθυσμού διακατέχει η διαχειρίζεται το 98% του παγκόσμιου πλούτου.
Τι πιθανότητες έχει άραγε το Έθνος μας και οι νέες γενιές να ανατρέψουν τις αλλοπρόσαλλες αυτές καταστάσεις που εξαπατούν την κοινωνία, η οποία κάθε φορά καλείται να πληρώσει την λαφυραγώγηση της χώρας από την νεοφιλελεύθερη οικονομική Ελίτ;

Γιάννης Ζερβός

Related Posts

LEAVE A COMMENT

Make sure you enter the(*) required information where indicated. HTML code is not allowed