Ο Παππούς μου, ο πατέρας της μητέρας μου ήταν ο Παππάς Βαγγέλης. Πέθανε 101 χρόνων και θυμάμαι ότι λειτουργούσε έως τα βαθιά γεράματά του. Η τελευταία φορά που λειτούργησε ήταν την Μεγάλη Παρασκευή με την αποτυχημένη απόπειρά του να περιφέρει τον Σταυρό γύρω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στα Δαυγάτα μετά την αποκαθήλωση.
Θυμάμαι που μου έλεγε ότι η Μεγάλη Πέμπτη ήταν η ημέρα της ορθοστασίας στην εκκλησία, γιατί είναι ημέρα των 12 ευαγγελίων. Και την ώρα των ευαγγελίων δεν πρέπει να ακούγεται κιχ μέσα στην εκκλησία. Χθες πήγα με την Αννέττα και στην φίλη μας Κατερίνα στην εκκλησία της Σισσιώτισας. Αποπειράθηκα να κάνω ότι έκανα πενήντα χρόνια πριν: Να μείνω όρθιος σε όλη την διάρκεια της λειτουργίας. Θες η πεντακάθαρη φωνή του παππά Φώτη-και η έως κεραίας λειτουργική τήρησης, θες οι μελωδικές φωνές των Αγαθάγγελου, Γιάννη Βλαχούλη, Γεράσιμου Γαλιατσάτου, Διονύση Κωνσταντάκη, αλλά και των άλλων σεκόντων φωνών των ιεροψαλτών, συνέβαλαν στο να παραμείνω όρθιος δύο ώρες χωρίς να αισθανθώ καμία κούραση. Ποιος ξέρει, ίσως η θύμηση του παππού μου παπά Βαγγέλη με έκανε να αισθάνομαι ότι είμαι ακόμη ένα μικρό παιδάκι, όπως το καταπληκτικό μικρό παιδάκι που χθες στην εκκλησία απήγγειλε μεταξύ των άλλων και την Κυριακή προσευχή.
Παύλος Παπαδάτος
LEAVE A COMMENT