Μία από τις πιο έντονες παιδικές μου αναμνήσεις από την πατρίδα μου την Κεφαλλονιά, πιο πολύ και από τις βουτιές στο Μύρτο, είναι οι ώρες που πέρναγα με τον πατέρα μου και τους περιπάτους μας στην ύπαιθρο.
Ψηλός και ευθυτενής, σοβαρός αλλά και στοργικός, μοίραζε τις ιστορίες του ανάμεσα σε θρησκευτικά διδάγματα και Κεφαλλονίτικα καμώματα. Πολλές φορές μου μιλούσε για το νονό του τον Παπα-Σωτήρη Αυγουστάτο. Αυτό που τόνιζε πάντοτε ήταν ότι οι Κεφαλλονίτες μπορεί να είμαστε κουρλοί, αλλά είμαστε χαρισματικοί και προκομμένοι. Αυτή ήταν και η ευχή του για μένα. Να δουλέψω σκληρά. Να προκόψω. Η ευχή του πατέρα και του νόνου του αποτέλεσαν τα θεμέλια σταδιοδρομίας μου. Με παλαιές αρχές και ηθικές αξίες ατενίζω το καινοτόμο μέλλον. Τους φέρνω περισσότερο στο μυαλό για να πάρω δύναμη, να βρω κουράγιο, να αγνοήσω τις σειρήνες και να προσηλωθώ στο στόχο μου. Σήμερα επισκέφτηκα την εκκλησία της Παναγίας της Γραβαλιώτησσας. Μεγάλη η συγκίνηση, πολλές οι θύμησες. Αλλά μία η ευχή: στις δύσκολες στιγμές να μη βυθιζόμαστε σε αυτό που μας συμβαίνει αλλά να θυμόμαστε ποιοι είμαστε! Ας μας φωτίσει ο Θεός την Κυριακή που έρχεται. Είθε η Δευτέρα να μας βρει όλους ενωμένους στο δρόμο της προκοπής και της ευημερίας…
Βικτώρια Αλεξανδράτου
Υποψήφια Βουλευτής Κεφαλονιάς-Ιθάκης
LEAVE A COMMENT