Ως «οφθαλμαπάτη» χαρακτηρίζεται η πενθήμερη ανακωχή στη Βόρεια Συρία, οι Κούρδοι δεν αναγνωρίζουν μεγάλο μέρος των εδαφών απόσυρσή τους

Ως «οφθαλμαπάτη» ερμηνεύει τη συμφωνία για πενθήμερη εκεχειρία στη βόρειο Συρία η γαλλική «Le Monde» στο πρωτοσέλιδο δημοσίευμά της. «Στη συριακή ρουλέτα είναι κερδισμένοι οι Ρώσοι» εξηγεί η επίσης γαλλική «Liberation».
Ο βρετανικός «Guardian», εξίσου επιφυλακτικός, επισημαίνει: «Μία συμφωνία η οποία “κατοχυρώνει” τις τουρκικές διεκδικήσεις», προσθέτοντας πως οι Κούρδοι απορρίπτουν την επισημοποίηση βραχείας ή μακροπρόθεσμης κατοχής των εδαφών τους από τους Τούρκους. Οι παραπάνω προσεγγίσεις έρχονται να διαψεύσουν -αν όχι να γελοιοποιήσουν- την ελαφρότητα του Λευκού Οίκου, ο οποίος διά στόματος (ή γραφίδας) Ντόναλντ Τραμπ σχολίασε πως η αναμέτρηση στη βόρειο Συρία μεταξύ Κούρδων και Συρίας παραπέμπει σε σχολικό καβγά. Αν όντως αυτή είναι η ερμηνεία του ισχυρότερου άνδρα του πλανήτη, του Αμερικανού προέδρου, τότε πώς εξηγείται η εργώδης προσπάθεια του αντιπροέδρου του Μάικ Πενς και του υπουργού Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, οι οποίοι την Πέμπτη στην Άγκυρα έκαναν τα πάντα για να επιτύχουν μία συμφωνία, ξεπουλώντας τους συμμάχους Κούρδους, παγώνοντας τις κυρώσεις προς την Τουρκία και επιτρέποντας στον Ερντογάν να σώσει τα προσχήματα και να διατηρήσει στην εσωτερική του πολιτική αγορά το γόητρό του, όπως σχολιάζει η «Le Monde».
Προφανώς, ο «καβγάς», όπως τον βλέπει ο Ντόναλντ Τραμπ, είναι κάτι πολύ πιο δραματικό και πολύπλοκο. Διότι, όπως επισημαίνεται στην ίδια γαλλική εφημερίδα λίγο πριν από το τέλος του σχετικού άρθρου: «Τα νήματα στη Συρία τα κινεί πλέον ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος θα είναι αυτός που από την επόμενη Τρίτη στο Σότσι θα εξηγήσει στον Ερντογάν και προφανώς αργότερα στους Κούρδους πώς θα μοιραστούν τα εδάφη σε αυτήν τη ζώνη ασφαλείας που συμφωνήθηκε στην Άγκυρα με τους Αμερικανούς». Πάντως, μόνον σε σχολικό καβγά δεν παραπέμπει αυτή η ιστορία. Έπειτα από τέσσερις ώρες διαπραγμάτευσης και άλλες τόσες αποκρυπτογράφησης των συμπεφωνημένων, η γενική εικόνα της Συμφωνίας έχει ως εξής:
1) Η διάρκεια της εκεχειρίας είναι 120 ώρες ή 5 ημέρες.
2) Κατά τη διάρκεια αυτών των πέντε ημερών οι κουρδικές δυνάμεις οφείλουν να απομακρυνθούν από μία ζώνη ασφαλείας η οποία θεωρητικά έχει μήκος 400 χιλιόμετρα (κατά τους Τούρκους) και βάθος 32 χιλιόμετρα (σε αυτό συμφωνούν όλοι οι εμπλεκόμενοι).
3) Οι Κούρδοι οφείλουν να απομακρύνουν ή να καταστρέψουν τα βαρέα τους όπλα εντός της ζώνης αυτής καθώς και να γκρεμίσουν τις αμυντικές υποδομές που είχαν ανεγερθεί.
4) Ο πολέμαρχος των Κούρδων Μαζλούμ Κομπάνι ξεκαθάρισε πως ως Ζώνη Ασφαλείας νοείται η έκταση μεταξύ των κωμοπόλεων Τελ Αμπιάντ και Ρας αλ Αΐν, όπου έχουν εισβάλει οι Τούρκοι, με βάθος 32 χιλιόμετρα προς Νότο. Πέραν τούτου, οι κουρδικές δυνάμεις δεν αναγνωρίζουν επέκταση της Ζώνης Ασφαλείας είτε δυτικά (προς Κομπάνι και Μανμπίζ) είτε προς ανατολικά (προς Καμισλί).
5) Κατά τη διάρκεια αυτών των 120 ωρών παγώνουν οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας που έχουν επιβληθεί από τις ΗΠΑ. Προσοχή, όχι όλες οι κυρώσεις. Μόνον αυτές που επιβλήθηκαν από το διάταγμα που υπέγραψε ο Τραμπ. Η συμφωνία δεν αφορά στις κυρώσεις που η αμερικανική Δικαιοσύνη καλείται να επιβάλει μετά την τελεσίδικη απόφαση για την HalkBank πως παραβίασε το εμπάργκο κατά του Ιράν (αυτό είναι πολύ σοβαρό και ακουμπά τη στενή οικογένεια του Ταγίπ Ερντογάν).
Όπως προκύπτει, στη συμφωνία αυτή υπάρχουν σκοτεινά σημεία αλλά και διαφορετικές ερμηνείες. Προφανώς, μέχρι την Τρίτη που μας έρχεται θα καταδειχθεί:
α) Αν όντως οι Κούρδοι θα οπισθοχωρήσουν πέρα από τα 32 χιλιόμετρα.
β) Σε ποιο μήκος του μετώπου θα υπάρξει κουρδική απαγκίστρωση.
γ) Ποιες δυνάμεις θα διαδραματίσουν ρόλο επόπτη – επιτηρητή. Ποιος, δηλαδή, θα είναι ο ρόλος των Ρώσων αλλά και της Δαμασκού (Άσαντ) σε αυτήν τη διαδικασία.
δ) Αν μετά τη λήξη της εκεχειρίας θα υπάρχουν ακόμη ελπίδες και δυνατότητες για μία συνολικότερη διευθέτηση του ζητήματος. Αν, δηλαδή, η συνολική ρύθμιση του Τουρκο-Κουρδικού προβλήματος στη Συρία και οι εσωτερικές ρυθμίσεις μεταξύ Κούρδων και κεντρικού κράτους της Δαμασκού θα ενταχθούν στη διαδικασία της Αστάνα και θα τεθούν υπό την πολιτική πια επιτήρηση της Ρωσίας και δευτερευόντως του Ιράν και της Άγκυρας. Σε αυτήν τη διαδικασία δεν συμμετέχουν ΗΠΑ και Ευρώπη.