Κάποτε τα Ελληνόπουλα έπαιζαν ξέγνοιαστα στα χωριά τους, σκορπίζοντας γέλια και χαρά με τα άπειρα τρελοπαίχνιδά τους. Τα σπίτια μύριζαν φρεσκοψημένο ψωμί και τα τραπέζια, στρωμένα και καθαρά, περίμεναν τους άνδρες να γυρίσουν από τον κάμπο, εκεί που φρόντιζαν την γη τους και τα ζωντανά τους, με περίσσια προσοχή και αγάπη.
Τα χωριατόπουλα και οι χωριατοπούλες μέστωναν σαν το ξανθό στάρι. Ο Θεός Έρωτας, ο πρώτος εκείνος θεός του σύμπαντος, σαΐτευε αδιάκοπα, τις νεανικές καρδιές, για να δημιουργήσει το ξεκίνημα μίας νέας απαρχής. Νέες γενιές, νέοι άνθρωποι, νέοι κόσμοι στο ατέλειωτο παιχνίδι της δημιουργίας και της εξέλιξης των όντων. Κατσαρίδες, Ζουζούνια, πουλιά , τετράποδα, άπειρα είδη από καρπούς δένδρων και ο απέραντος ζωικός κόσμος της θάλασσας. Κανείς δεν εξαιρείται από τις σαΐτες του Έλληνα Θεού Έρωτα. Και τα είδη αναπαράγονται για να δημιουργήσουν νέους κόσμους. Και ο άνθρωπος ισότιμο μέλος της δημιουργίας, παρελήφθη από τους διάφορους θρησκευτικούς δογματισμούς, για να αποτελέσει το άναρχο εκείνο στοιχείο, που νόμισε ότι αυτός μόνο αποτελεί κάτι το εξαιρετικό και «περιούσιο» και ότι ο πλανήτης «Πρέπει να τιμωρηθεί για να αποκαλύψει τα μυστικά του» (Φράνσις Μπέικερ)Ενώ σε καμία περίπτωση, δεν του εδόθη κανένα απολύτως δικαίωμα, πέραν της επιβίωσής του και ενός ξεχωριστού DNA, για να διαιωνίσει το είδος του σεβόμενος απολύτως εξίσου όλα τα πλάσματα της δημιουργίας. Κάποτε Χαρμόσυνες φωνές δόνιζαν τους αιθέρες των χωριών της «Μεγάλης Ελλάδος». Ενώ τώρα;
Μια ανείπωτη μελαγχολία σκεπάζει τα άγια χώματα της ΜAGNA GRECIA (Μεγάλης Ελλάδος), ένα κόκκινο και πένθιμο δειλινό απλώνεται στην άλλοτε ελληνόφωνη χώρα, καθαρός θρήνος, για τον αργό θάνατο μιας τέλειας γλώσσας, που χάνεται, της ελληνικής. Οι Λατίνοι, αργά και σταθερά κερδίζουν έδαφος, στο διάβα του χρόνου. Ιταλική γλώσσα, η επίσημη γλώσσα του Ιταλικού κράτους, κυριάρχησε, στο ελληνόφωνο Νότο. Το θρησκευτικό δόγμα, κτύπησε με κάθε τρόπο την γλώσσα των “Ειδωλολατρών Ελλήνων”,ενώ τα τοπωνύμια δεν έχασαν την ελληνική τους ονομασία. ΤΑΡΑΣ ΒΑΡΗ, ΥΔΡΟΥΝΤΑ, ΛΙΚΡΙΔΑ, ΕΠΙΖΕΦΥΡΙΟΙ ΛΟΚΡΟΙ, ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ , ΠΑΛΙΚΗ, ΠΟΣΣΕΙΔΟΝΙΑ ΑΣΠΡΟΜΟΝΤΕ, ΚΑΛΑΒΡΙΑ, ΡΗΓΙΟΝ, ΤΡΙΑΙΝΑ και αλλά αμέτρητα. Τώρα στην περιοχή του Ασπρομόντε και της Καλαβρίας, οι απόγονοι των Ελλήνων, χρησιμοποιούν αυτή την γλώσσα των προγόνων του, ανακατεμένη με την Ιταλική, για να μην γίνονται κατανοητοί από τους άλλους. Η Ελλάδα δεν μπόρεσε να βοηθήσει. Είτε ήταν υπόδουλη στο Βυζάντιο, είτε στους τούρκους, είτε υπηρετείτο από μειοδότες πολιτικούς οι οποίοι εξασκούσαν το «Επάγγελμα» του πολιτικού προς ίδιον πλουτισμό και «Γαία πυρι μυχθητω.»Αυτοί είναι οι σημερινοί νεοέλληνες, οι οποίοι είναι έλληνες μόνο κατά το όνομα, αλλά νοοτροπίας απαίσιας, της τάξης των κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων.
Διαβάζουμε στα «Χρονικά» του Ρηγίου της Καλαβρίας: «Τις νυχτερινές ώρες ,κάποιες φορές, το ΑΣΠΡΟΜΟΝΤΕ γεμίζει από φαντάσματα και τα δρομάκια γίνονται αδιάβατα. Ο αέρας γεμίζει τραγούδια και φωνές χαρούμενες, από τις αρχαίες γλώσσες που ποτέ δεν εξαφανίστηκαν στην πραγματικότητα απόβραδο που αναβουνε οι φόροι αν βρεθείς στα ψηλά σημεία, σε ένα μεταφυσικό περιβάλλον από χρώματα του δειλινού, μπορείς να θαυμάσεις τα καράβια πού έρχονται από τον ορίζοντα και κατευθύνονται προς την ακτή και σαν να μην μπορούν ποτέ να την φτάσουν, είναι αναγκασμένα σαν από ξόρκια, να ξαναγυρίσουν και πάλι προς το πέλαγος. Όταν το σκοτάδι απλώνεται και έχει φεγγάρι, οι ασημένιες αχτίνες του, σχεδιάζουν σπίτια και δρόμους και κανάλια για νερό και λίμνες και γόνιμους κάμπους, καλλιεργημένους και πράσινα αμπέλια και πράσινα στάχυα σταριού. Είναι το δίκτυο του παρελθόντος που δεν εγκατέλειψε ποτέ τούτη τη γη, αλλά γυρίζει για να ζήσει με τ’ αγαπημένα του φαντάσματα σε αρκετά μέρη, γεμάτα από ιστορία και συγκινήσεις. Στην γλυκιά κοιλάδα του Ασπρομόντε, ντυμένη από αιώνες την ηρεμία και το φως, υπάρχει μια πανάρχαια και πρόσφατα ανακαινισμένη εκκλησία, Η Παναγία της ΤΡΙΑΙΝΑΣ, η οποία ήταν χτισμένη πάνω στα ερείπια του Ναού του Ποσειδώνα, τον οποίον έχτισαν οι κάτοικοι της Επιζεφύριας Λοκρίδος τον 5ο η 6ο προχριστιανικό αιώνα.
Οι Έλληνες θαλασσινοί της περιοχής από πίστη, έντυσαν το άγαλμα του Θεού Ποσειδώνα με ένα ακριβό μανδύα με πλέγμα από πολύτιμους λίθους. Διηγούνται ότι ο Αννίβας, την εποχή της εκστατείας του εναντίον της Ρώμης το 206-203 π.χ για να τιμωρήσει τους Έλληνες της ΤΡΙΑΙΝΑΣ για την συμμαχία τους με τους Ρωμαίους, αφήρεσε τον πολύτιμο χιτώνα από το άγαλμα, προκαλώντας την λύπη ακόμη και των δικών του στρατιωτών. Εδώ σε αυτό το μέρος έφταναν τα Βυζαντινά καράβια όταν οι Τούρκοι κυρίευσαν την Κωνσταντινούπολη. Κάθε νύχτα είναι διαφορετική εδώ στο Ασπρομοντε. Κάθε νύχτα, η ιστορία του παρελθόντος ξαναζωντανεύει. Η ιστορία που κρύβεται σε τούτη τη γη, ξαναγυρίζει επίμονα σαν ένα άρωμα που δεν θέλει να σβήσει». Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες ξεριζωμένοι, κλαίνε τις χαμένες τους πατρίδες και που μέσα στα κατάβαθα της ψυχής τους δεν θέλουν να πιστέψουν ότι τις έχασαν. Οι θρύλοι και οι παραδόσεις θα κρατήσουν άσβεστη την ελπίδα του γυρισμού. Θαυμάστε την κατάντια των θρησκόληπτων Βυζαντινών. Παρέλαβαν από τον Μέγα Αλέξανδρο και τους απογόνους του μια κοσμοκρατορία για να καταφέρουν να την περιορίσουν σε μια πόλη μόλις 50΄000 κατοίκων, την οποία παρέδωσαν στον Σουλτάνο που την πολιορκούσε με 200.000 στρατό, ενώ ο στρατός των πολιορκημένων δεν υπερέβαινε τις 5.000 μαζί με όλους τους εθελοντές από την Χριστιανική δύση, που αντέτασσαν εικόνες στα κανόνια του Πορθητή. Ακόμη αντηχεί στα αυτιά των ελλήνων, προδοσία του Ιερατείου που ξεσήκωνε τα πλήθη να φωνάζουν εκείνο «το αποκορύφωμα» της ψυχικής φθοράς και τύφλωσης του φανατισμού: «Καλλίτερα το Τουρκικό σαρίχι παρά την Παπική Τιάρα…» όπερ και εγένετο.
Ακόμη και σήμερα κανείς από τους «διαδόχους» δεν ζητάει συγγνώμη για την μεγάλη περιπέτεια στην οποία έριξαν τον Ελληνισμό για 400 χρόνια, αφού φρόντισαν να τον ευνουχίσουν 1100 χρόνια πριν από αυτό. Ούτε κατήργησαν τις κατάρες και τους αναθεματισμούς εναντίον του. «Ανάθεμα εις, ανάθεμα δις, ανάθεμα τρις τοις Ελλησι…» Αφήστε… Πονάει…Αλλά ο καιρός ωρίμασε . Ο Ελληνισμός απαιτεί να γίνει αποκατάσταση της ιερότητας του αρχαίου πνεύματος και να δηλωθεί ποικιλοτρόπως ότι πάνω από όλα είμαστε Έλληνες και μετά Χριστιανοί η και άλλου θρησκεύματος. Έτσι και αλλιώς η Ιστορία και οι ανά τον κόσμο άνθρωποι της γνώσης και του πνεύματος θα κρατήσουν ψηλά την δάδα των Ανεξίτηλων αξιών του ακατάλυτου πνευματικού κόσμου των προγόνων μας, μέσα στα πλαίσια του δημοκρατικού πολιτεύματος όπως περιγράφεται στον Επιτάφιο του Περικλέους. Ο Ελληνισμός δεν έχει ανάγκη από δεκανίκια και μυθοπλασίες για να επιβιώσει.. Πατάει πάνω στα γερά θεμέλια του πολιτισμού του. Του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Για αυτό πέπρωται να ξανανέβει ψηλά.
Γιάννης Ζερβός
LEAVE A COMMENT