Θυμός για την υπερδύναμη που δεν διδάχθηκε από το Βιετνάμ

Μέρες Καμπούλ το 2001 μετά την πτώση των Ταλιμπάν. Παιδιά που πάνε στο σχολείο για να μάθουν πέντε αράδες γράμματα. Και κορίτσια βεβαίως, γιατί τότε ήταν σημαντικό να επιστρέψουν στα θρανία ΚΑΙ τα κορίτσια.
Για να μάθουν γράμματα μέσα σε βομβαρδισμένα από τους Σοβιετικούς σχολεία, από τον μεταξύ τους πόλεμο τη δεκαετία του ’80. Τον προ – προηγούμενο αιώνα δύο πόλεμοι με το στέμμα της Βρετανικής αυτοκρατορίας όταν το πετράδι του ήταν η Ινδία. Βομβαρδισμοί από τους Αμερικάνους για να αποκατασταθεί η παγκόσμια ασφάλεια μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στους δίδυμους πύργους. Φυλετικές συγκρούσεις υποκινούμενες από το σουνιτικό Πακιστάν και το σηιτικό Ιράν. Και μέσα σε όλα αυτά, παιδιά με ένα πόδι γιατί το άλλο το έχασαν παίζοντας ποδόσφαιρο μέσα σε ναρκοπέδιο. Πέρυσι μόνο έπεσαν 7000 βόμβες σε μια χρονιά στην οποία το Αφγανιστάν δεν θεωρούνταν εμπόλεμη ζώνη. Μια ιστορία βομβαρδισμών και καταστροφής. 20 χρόνια μετά θλίψη, απογοήτευση και ντροπή. Και βέβαια θυμός. Τεράστιος θυμός για μία πάλαι ποτέ υπερδύναμη η οποία δεν διδάχθηκε τίποτα από την τραγωδία του Βιετνάμ και θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια ασφάλεια.

Αριστοτέλης Μπατιστάτος

Related Posts

LEAVE A COMMENT

Make sure you enter the(*) required information where indicated. HTML code is not allowed