Όταν κάποιος προσπαθεί να προσαρμόσει έναν πόλεμο στην ιδεολογία του

Ο πόλεμος είναι σαν φωτιά σε ξερό χορτάρι. Λίγο να φυσήξει ο άνεμος, γυρνάει από εδώ και από εκεί. Αυτό έλεγε ο αείμνηστος Γιάννης Μπεχράκης (1960 – 2019), όταν τον ρωτούσαν για τις πολεμικές συγκρούσεις και τις ανθρώπινες τραγωδίες που είχε διηγηθεί στην ανθρωπότητα με τον φωτογραφικό του φακό.
Αν ζούσε σήμερα θα ήταν σίγουρα στην Μπούτσα. Έτσι λέγεται η πόλη, ούτε Μπούχα, ούτε Μπούκα. Ο σεβασμός ενός τόπου μαρτυρίου απαιτεί τουλάχιστον να προφέρει κανείς σωστά την ονομασία του. Ο άνεμος – κατά Γιάννη Μπεχράκη – που φυσάει σε αυτόν τον πόλεμο, ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατραπεί σε θύελλα. Ήδη είναι παγκόσμιος σε ότι αφορά τις οικονομικές και οσονούπω (αν δεν λήξει άμεσα) κοινωνικές επιπτώσεις του. Ως εκ τούτου είναι απολύτως εφικτό και τρομακτικό το σενάριο να παγκοσμιοποιηθεί και σε στρατιωτικό επίπεδο. Η Δύση με τις συμμαχίες και τους οργανισμούς της, σαφώς και έχει κάνει τεράστια πολιτικά λάθη στην υπόθεση της Ουκρανίας.
Το μεγαλύτερο απ’ όλα βεβαίως ήταν η επιτήδεια ουδετερότητα που προσπάθησαν να δείξουν η Γερμανία και η Γαλλία μέσω των συμφωνιών του Μινσκ. Τον τίτλο όμως του επιτήδειου ουδέτερου έχει κερδίσει άλλη χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες. Από το Μινσκ ΙΙ έλλειπε μία κομβικής σημασίας λέξη. Η λέξη «Ρωσία». Ο Χένρυ Κίσινγκερ το 2014 δεν ήταν ούτε μέντιουμ, ούτε ο μόνος που προέβλεπε μια εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ήταν ο μόνος που με το ειδικό βάρος που διέθετε μπορούσε να το πει ευθαρσώς. Την συμφωνία του Μινσκ ΙΙ υπέγραψαν ως εγγυητές η Άνγκελα Μέρκελ η οποία είναι η κύρια υπεύθυνη για την ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας και όλης της Ευρώπης από τη Ρωσία και ο Φρανσουά Ολάντ, εκείνος ο μυστήριος τύπος ο οποίος θα μείνει στην ιστορία για τις μεταμεσονύχτιες επισκέψεις στην ερωμένη του οδηγώντας βέσπα. Μικροί άνθρωποι σε μεγάλους καιρούς.
Σαφώς και είχαν τελεστεί εγκλήματα στο Ντονμπάς από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές πριν από αυτόν τον πόλεμο και πολύ πριν το «νομιμοποιητικό» παραλήρημα του Πούτιν περί επιδιόρθωσης ιστορικών λαθών, ζωτικού χώρου της Ρωσίας κλπ. Τα εγκλήματα πολέμου πάντοτε είναι αποτρόπαια όταν πρόκειται για επίλυση «εθνοτικών» διαφορών (βλ. Σρεμπρένιτσα). Σε καμία όμως περίπτωση δεν δικαιολογείται ένας πόλεμος, μια απολύτως καταδικαστέα εισβολή σε ένα κυρίαρχο κράτος με εγγυημένα από τη διεθνή κοινότητα σύνορα και η ανθρωπιστική καταστροφή. Η ίδια η διεθνής κοινότητα όφειλε να αντιδράσει. Όχι μόνο σε επίπεδο κυρώσεων, αλλά κυρίως σε επίπεδο αξιόπιστης διαμεσολάβησης για άμεσο τερματισμό του πολέμου. Έπρεπε να αντιδράσει με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον της Ουκρανίας αλλά και του συνόλου της ανθρωπότητας. Δεν είναι το ζητούμενο η κοντόφθαλμη άμεση ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία, η οποία μάλιστα είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί με ασκήσεις επί χάρτου.
Ο Πούτιν ήδη έχει χάσει τον πόλεμο ασχέτως με το ποσοστό εδαφών που τελικά θα καταλάβει. Σε έναν πόλεμο το βασικό δεν είναι να καταλάβεις ένα έδαφος αλλά να το κρατήσεις και να νομιμοποιήσεις την παρουσία σου. Πως μπορεί να συμβεί αυτό με τα εγκλήματα που ήδη έχουν διαπραχθεί; Φανταστείτε έναν δήμαρχο Μαριούπολης τοποθετημένο από τον εισβολέα και όχι εκλεγμένο. Ούτε ο πρώην δήμαρχος είχε εκλεγεί βεβαίως. Είχε τοποθετηθεί από την κυβέρνηση του Κιέβου. Τεράστια λάθη τα οποία πέρασαν απαρατήρητα από τους δυτικούς οργανισμούς οι οποίοι είχαν επιφορτιστεί με την ειρήνη στην περιοχή μέσω των συμφωνιών του Μινσκ. Στη Ρωσία θα υπάρξει επόμενη μέρα χωρίς τον Πούτιν και σίγουρα μετά από αυτόν τον πόλεμο το οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα θα είναι διαφορετικό από το καθεστώς Πούτιν.
Τεράστια ευθύνη βεβαίως έχει και η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών και ίσως μεγαλύτερη από αυτή των ηγετών. Παρά το έλλειμμα ηγεσίας οφείλει να σταθεί όρθια και να καταδικάσει το προφανές χωρίς ψιλά γράμματα και αστερίσκους. Όταν κάποιος προσπαθεί να προσαρμόσει την ιδεολογία του σε έναν πόλεμο, αυτό λέγεται προπαγάνδα. Υπάρχει όμως κάτι ακόμα χειρότερο και αυτό είναι η ακριβώς αντίστροφη διαδρομή. Όταν δηλαδή κάποιος, προσπαθεί να προσαρμόσει έναν πόλεμο στην ιδεολογία του ή στην αντίληψη του για τον κόσμο. Αυτό λέγεται έσχατο όριο του πολιτισμού ή αλλιώς ο πάτος του βαρελιού της ανθρωπότητας.
Είναι αδιανόητο το πως μπορούν οι άνθρωποι να ερμηνεύσουν τον βίαιο θάνατο άλλων ανθρώπων οι οποίοι απλώς έκαναν ποδήλατο ή περίμεναν στην ουρά για ένα καρβέλι ψωμί, σύμφωνα με το στρατόπεδο που έχουν επιλέξει στην γεωπολιτική τους συνείδηση. Αν έχουν ίχνος έστω γενικότερης συνείδησης. Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου; Ακόμα και αν σκοτώνει ποδηλάτες, παιδιά, γυναίκες, άμαχους; Που είναι χαραγμένη η κόκκινη γραμμή που πρέπει να διαβούμε για να καταδικάσουμε κάθε εισβολέα με το όνομα του; Είμαστε γενικώς κατά του πολέμου; Αυτό μας έλλειπε να ήμασταν υπέρ. Τελικά μήπως είμαστε εμείς οι ηθοποιοί, οι κομπάρσοι και οι σκηνοθέτες;

Αριστοτέλης Μπατιστάτος
Ταξίαρχος ε.α.

Related Posts

LEAVE A COMMENT

Make sure you enter the(*) required information where indicated. HTML code is not allowed