Όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες…

Λίγες ώρες πριν σε ένα δημοτικό σχολείο στο Τέξας εισέβαλε οπλισμένος 18χρονος και σκότωσε 19 μαθητές ηλικίας 7-11 ετών και δυο δασκάλες. Το 2012 σε δημοτικό σχολείο στο Σάντι Χουκ του Κονέκτικατ ένας 20χρονος με παρόμοιο τρόπο σκότωσε 20 μικρούς μαθητές και 6 ενηλίκους.
Τη δεκαετία που μεσολάβησε των δυο μακελειών, έχουν καταγραφεί 900! περιστατικά χρήσης όπλων σε σχολεία στις ΗΠΑ. Και θα μου πει κάποιος: εντάξει και τι έγινε η Αμερική είναι μακριά. Δυστυχώς η Αμερική είναι πολύ κοντά. Δίπλα μας. Μέσα στα σπίτια μας. Η μόνη διαφορά ισως είναι πως εκεί είναι νόμιμη η οπλοκατοχή (γιατί αλήθεια;). Ο τρόπος που μεγαλωνουν τα παιδιά στον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο τα τελευταία χρόνια λίγο διαφέρει από ήπειρο σε ήπειρο. Η αύξηση της παραβατικότητας των εφήβων, οι συμμορίες ανηλίκων, ο εκφοβισμός και η βία μεταξύ τους, η δραματική αύξηση χρήσης ουσιών και αλκοόλ σε ανήλικους, οι αυτοκτονίες εφήβων δεν συμβαίνουν μόνο στο Τέξας και στις ΗΠΑ. Συμβαίνουν κάθε μέρα και δίπλα μας. Τι φταίει για όλα αυτά; Ο καθένας μπορεί να απαντήσει όπως ξέρει ή όπως τον βολεύει. Για μένα η απάντηση μπορεί να δοθεί με μια βόλτα στο δρόμο, σε μια καφετέρια, σε ένα σχολείο, σε ένα παιδικό ή εφηβικό δωμάτιο. Παιδιά καρφωμένα από την ηλικία των 5-6 ετών σε μια οθόνη, απομονωμένα, εγκλωβισμένα σε εικόνες και ήχους με συγκεκριμένα μηνύματα, συνήθως βίας, μίσους και ατομισμού, παιδιά που δεν έμαθαν να παίζουν, να κάνουν παρέα με συνομήλικα τους , που ξεχνούν να γελούν, να χαίρονται, να λυπούνται, να συναισθάνονται, παιδιά που δεν βρίσκουν να μιλήσουν, παιδιά που αντιμετωπίζονται μόνο σαν νεοι “εύκολοι” καταναλωτές, παιδιά που από μικρά κυνηγούν τα like και την εικονική αποδοχή, παιδιά χωρίς στοχους και όνειρα.
Φταίνε όμως τα παιδιά; Στις ΗΠΑ στο πιο ανεπτυγμένο κράτος του πλανήτη τι έκαναν δέκα χρόνια; Σταμάτησε η οπλοκατοχή; Ελέχθηκε ποτέ η χρήση βίας μέσα από την τεχνολογία; Ποιον ενδιαφέρει άλλωστε; Η παγκοσμιοποίηση ή όπως θέλει ο καθένας να την πει έχει εκμηδενίσει τις αποστάσεις στο χώρο και στο χρόνο, αλλά και την ανθρώπινη προσωπικότητα. Όσο όμως κι αν μας “συνηθίζουν” ή μας μαθαίνουν να συνηθίζουμε στον πόνο, στην απώλεια, στο δυσοίωνο πεπρωμένο, στην αποτυχία, στα ατυχήματα, στη μαυρίλα, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να γελούν, να αγαπούν, να λυπούνται, να χαίρονται, να σκέφτονται. Όσο κι αν λιγοστεύουν αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να σταθούν όρθιοι και να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά τους την πραγματική ζωή, αυτή τη ζωή που οι νέοι “διαχειριστές” του πλανήτη προσπαθούν να τελειώσουν. Αυτή είναι η αληθινή ατομική ευθύνη σήμερα.

Φώτης Αυγουστάτος

Related Posts

LEAVE A COMMENT

Make sure you enter the(*) required information where indicated. HTML code is not allowed