Αποχαιρετηστήριο στον Στέλιο Ζαπάντη με τον… επικήδειο να τον γράφει ο ίδιος ο Στέλιος και να μας τον μεταφέρει ο επιστήθιος φίλος του, Μιχάλης Μοσχονάς

Ο Στέλιος μεγάλωσε σε μια εποχή που το σύνθημα ήταν “Ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος”. Και το έκανε πράξη! Έζησε γρήγορα και πέθανε νέος! Δεν πέθανε, πέταξε! Ο Στέλιος δεν θα άφηνε κανέναν να του γράψει τον επικήδειο. Όμως το σημείωμα που “άφησε”, μπορούσε να είναι έτσι:
«Δεν φοβήθηκα ποτέ το θάνατο. Αν και η σχέση μας ήταν αρκετά στενή και παραλίγο να μου τη φέρει δύο φορές, δεν φοβήθηκα… Αυτή τη φορά όμως είναι σοβαρό… Ο θάνατος έρχεται αποφασισμένος και δεν θα φύγει με άδεια χέρια… Πάντα μισούσα το τέλος και κάθε αποχαιρετισμό… Για μένα η νοσταλγία ήταν ένδειξη αδυναμίας… Προσπαθούσα να ζω στο παρόν… Δεν ήθελα να χάνω χρόνο στο παρελθόν. Όμως το παρελθόν ήταν εκεί και με στοίχειωνε… Για το μόνο πράγμα που δεν μετάνιωσα είναι που έκανα οικογένεια. Και είμαι περήφανος για την οικογένεια που μεγάλωσα και τον αδελφό μου. Η ζωή όμως μου έκανε κι ένα άλλο δώρο. Γνώρισα ανθρώπους που μου στάθηκαν σαν αδέρφια. Μ αυτούς πέρασα τις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές μου… Να πάρει μου λείπετε ήδη… Για να είμαι ειλικρινής έχω θυμώσει που όλα αυτά τελείωσαν. Αν έχει καμιά αξία πια, θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όλους όσους μπορεί να πλήγωσα είτε σκόπιμα, είτε γιατί απλώς βρέθηκαν στο δρόμο μου. Ελπίζω να μην με ξεχάσετε πολύ σύντομα γιατί, αν το κάνετε, θα στοιχειώσω τα όνειρά σας… Με αγάπη Στέλιος».
Όταν τελείωσαν οι ψευδαισθήσεις, σκέφτηκα ότι ποτέ δεν θα πάω ξανά στη Φλωρεντία, την πόλη που αγάπησε και ήθελε να πηγαίνει ξανά και ξανά. Έκανα λάθος. Θα πάω και σύντομα για να σε συναντήσω εκεί. Στου Paszkowski στην piazza Della Repubblica το πρωί για καφέ. Και μετά βόλτα γύρω από το Duomo. Και μετά θα χαθούμε στα στενά για πάστα και κόκκινο κρασί chianti… Και νυν και αεί… Τιμή μου που είσαι φίλος μου!

Μιχάλης Μοσχονάς