Οι αγνοημένοι ομογενείς και το αδιάφορο κράτος

Δεν είναι ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις. Είμαστε χίλιοι δέκα τρεις (όπως λέει το άσμα) και πολύ περισσότεροι. Αναφέρομαι στη μεγάλη μερίδα των ομογενών (ανάμεσά τους και εγώ) που αποφάσισαν να επαναπατριστούν, αφού πέρασαν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους σε χώρες όπως Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Αργεντινή κ.ά. και παραμένει ανασφάλιστο γιατί το κράτος είναι απασχολημένο ή απλά αδιαφορεί!
Το ποσοστό αυτών των επαναπατρισθέντων – αποδεικνύοντας με την επιστροφή τους την αγάπη τους για το τόπο που είδαν το φως της ζωής – ήταν επαγγελματίες ή είναι εισοδηματίες και δεν έχουν κοινωνική ασφάλιση στις χώρες που είχαν μεταναστεύσει ή την έχασαν λόγω της μακροχρόνιας παραμονής τους στην Ελλάδα. Στους ανθρώπους αυτούς, λοιπόν, λόγω ηλικίας, ο ιδιωτικός τομέας (ασφαλιστικές εταιρείας) δεν τους παρέχει καμία κάλυψη και παραμένουν στο έλεος του Θεού. Τι να προλάβει, όμως, και Αυτός! Φέρνουν οι επαναπατρισθέντες τα ουδόλως ευκαταφρόνητα εισοδήματα τους στην Ελλάδα και για «ευχαριστώ» εισπράττουν την κρατική αδιαφορία. Είναι μια αδιαφορία (ή επιεικώς απρονοησία) που πληγώνει. Είναι πικρό να επιστρέφεις στον τόπο σου μετά από δεκαετίες σκληρής δουλειάς στην αλλοδαπή και να μη βρίσκεις τη στήριξη που χρειάζεσαι για να νιώθεις ασφαλής!
Γράφοντας τούτες τις γραμμές δεν στοχεύω στην εξασφάλιση της κρατικής ελεημοσύνης. Όχι. Κάθε άλλο μάλιστα. Μπορεί το υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων να ιδρύσει ένα ειδικό ταμείο στο οποίο οι επαναπατρισθέντες ομογενείς να συνεισφέρουν ένα ποσό (ανάλογο αν θέλετε και με την ηλικία τους) και έτσι να εξασφαλίζεται η ιατροφαρμακευτική περίθαλψή τους μέσα στο πλαίσιο του φορέα ΕΦΚΑ (Εθνικός Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης). Πιστεύω ότι αυτή η λύση είναι εφικτή και ανέξοδη για την ελληνική κυβέρνηση αρκεί να κουνηθούν τα γρανάζια της διαβόητης ελληνικής γραφειοκρατίας, συμπεριλαμβανόμενης της νομοθετικής διαδικασίας. Κάτι τέτοιο θα ενθαρρύνει και άλλους ομογενείς μιας κάποιας ηλικίας να εκπληρώσουν το όνειρο του επαναπατρισμού τους φέρνοντας μαζί τους συνάλλαγμα που τόσο ανάγκη έχει η Ελλάδα. Αυτό λέει η λογική. Βέβαια κατά πόσο η κρατική μέριμνα λειτουργεί στο χώρο της λογικής είναι ένα θέμα που σηκώνει πολλή κουβέντα…

Γιώργος Μεσσάρης