Η λίστα με την κατάταξη των ελληνικών πανεπιστημίων σε διεθνές επίπεδο δείχνει ότι στα ΑΕΙ της χώρας μας το επιστημονικό έργο που παράγεται είναι υψηλού επιπέδου. Και θα ήταν ακόμα υψηλότερες οι θέσεις, αν έλειπαν παθογένειες όπως η υποχρηματοδότηση, αλλά και κάποιες χρόνια νοσηρές καταστάσεις που δυστυχώς ανέχθηκε το ελληνικό πανεπιστήμιο.
Όχι επειδή αδυνατούσε να προστατεύσει τον εαυτό του, αλλά επειδή κάποιοι ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ να αλλάξει τίποτα. Κι αυτοί οι κάποιοι ανήκουν τόσο στην πανεπιστημιακή κοινότητα όσο και στο φοιτητικό κίνημα. Οι υψηλές επιδόσεις των ελληνικών πανεπιστημίων ανήκουν στους επιστήμονες ερευνητές, και όχι σε όσους μουτζούρωναν και μουτζουρώνουν, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς την εικόνα του Πανεπιστημίου σήμερα. Το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν κατάφερε να προστατεύσει τον εαυτό του από την ασυδοσία κάποιων που θεωρούσαν προνόμιό τους να διακόπτουν μαθήματα, να διώχνουν ομιλητές που δεν τους άρεσαν, να ασχημονούν απέναντι σε άλλους, και ταυτόχρονα να συναλλάσσονται κάτω από το τραπέζι και να αναρριχώνται σταδιακά στην εξουσία που τόσο λάτρευαν να μισούν. Οι πολιτικοί που βρίσκονται στην ηλικία μου (εκεί στα 45+) σε μεγάλο βαθμό ξεπήδησαν από παντοειδείς φοιτητικές νεολαίες της δεκαετίας του 90. Δεν αγωνίστηκαν για απολύτως τίποτα, όπως εκείνοι των προηγούμενων δεκαετιών, παρά μόνον για “τα καλά και συμφέροντα”. Δεν διεκδίκησαν παρά μόνο την προσωπική τους ανέλιξη, και την πέτυχαν, καθώς μεταπήδησαν σε θέσεις στελεχών, ξεψάχνισαν ευρωπαϊκά κονδύλια, δούλεψαν ελάχιστα έως καθόλου, κι σκαρφάλωσαν στην εξουσία αβρόχοις ποσί.
Η γενιά μου ευτέλισε το φοιτητικό κίνημα όσο καμία άλλη, μετατρέποντάς το σε όχημα συναλλαγής για τον βαθμό, το μεταπτυχιακό, το πολιτικό γραφείο, τη Βουλή, την εξουσία. Ωστόσο η αποτυχία του Πανεπιστημίου να προστατεύσει τον εαυτό του δεν νομιμοποιεί, κατά τη γνώμη μου, την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας. Αν υπάρχει ανομία στα πανεπιστήμια, δεν μπορεί κανένα τέτοιο σώμα να την αντιμετωπίσει αν το ίδιο το Πανεπιστήμιο δεν λύσει μόνο του το πραγματικό πρόβλημα. Κι αυτό είναι να σταματήσουν οι υπόγειες διαδρομές ανάμεσα σε τραπεζάκια παρατάξεων και θώκους υψηλά ισταμένων. Αυτές που δημιουργούν τα περιβάλλοντα συναλλαγής, ανοχής και συνενοχής. Αν αυτό δεν λυθεί οριστικά, η όποια πανεπιστημιακή αστυνομία θα είναι απλώς άλλος ένας “Παίκτης” στη σκακιέρα των ομάδων συμφερόντων που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια, παίκτης που θα χρησιμοποιείται κατά το δοκούν από όσους επιθυμούν να ελέγχουν αυτόν τον χώρο.
Το παρήγορο είναι ότι τα “μυρμήγκια” των πανεπιστημίων μας, οι ερευνητές που νοιάζονται για την επιστήμη, συνεχίζουν τη δουλειά τους, κι ας ξέρουν ότι τη μια μέρα μπορεί να βρουν το εργαστήριό τους κλειδωμένο, την άλλη σπασμένο και ότι θα πρέπει να πάρουν την άδεια κάποιων για να κάνουν τη δουλειά τους ή το μάθημά τους. Σ’ αυτά τα μυρμήγκια ανήκει ο έπαινος – αυτοί είναι οι πραγματικοί άριστοι μιας χώρας που αρέσκεται να μισεί και να ειρωνεύεται την (ουσιαστική) αριστεία, απλώς για να δικαιολογήσουν κάποιοι τη δική τους αχρηστεία.
Ηλίας Τουμασάτος
Εκπαιδευτικός
LEAVE A COMMENT