Εδώ και αρκετά χρόνια λόγω της ποδοσφαιρικής ομάδας που είχαμε δημιουργήσει, αλλά και λόγω επαγγέλματος με τις σχολικές εκδρομές και άλλες δραστηριότητες που αφορούν παιδιά, είχα την χαρά και την τύχη να είμαι πολύ κοντά τους, να με θεωρούν καλό φίλο.
Και εγώ με τη σειρά μου δεν άργησα να τα νιώσω δεύτερη οικογένεια μου… Είναι θλιβερό να χάνονται ανθρώπινες ζωές, ιδιαιτέρως νέοι. Είμαστε και οι ίδιοι γονείς, παππούδες και νιώθουμε τον πόνο στο έπακρο. Επίσης δεν μπορώ να μείνω απαθείς στον τρίτο αδικοχαμένο συνάνθρωπο μας. Μήπως λοιπόν, θα πρέπει να να πλησιάσουμε τα παιδιά και να μη μένουμε απαθείς; Λόγω της απόστασης των παιδικών μας χρόνων, να προσπαθήσουμε να γυρίσουμε νοερά σε εκείνα τα χρόνια και με αδιάψευστο σύμβουλο την πείρα μας να νιώσουμε, να μοιραστούμε το βάρος κάθε αγωνίας, απογοήτευσης, προβλημάτων μαζί τους και να κάνουμε πιο εύκολη τη λύση που για αυτά φαίνονται ακατόρθωτα; Μήπως χρειάζεται να αρχίσουμε να λέμε τον καλό λόγο, την συμβουλή, το ενδιαφέρον και πιο πέρα από τα παιδιά τα δικά μας; Μιας που όποτε μας συμφέρει τα ονομάζουμε δικά μας; Με αυτές τις φτωχές σκέψεις που με απασχολούν τώρα τρεις ημέρες και καθόλου να θέλω να κάνω τον ευαίσθητο ή τον έξυπνο, αλλά με πολύ αγάπη και πολύ σεβασμό προς τα θλιβερά γεγονότα. Πριν χρειαστεί να σου “πω και να μου πεις” τα τυπικά: λυπάμαι – συλλυπητήρια! Αν δεις κάτι πριν τον γκρεμό μου έλααααααα και δώσε το χέρι όσο είναι καιρός. Ίσως όσα δεν μπορώ εγώ να καταλάβω να καταφέρω στον εαυτό μου ή στο δικό μου παιδί πλησίασε εσύ αδερφέ…. Ίσως ΕΣΥ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ με έναν απλό λόγο, με ένα απλό παράδειγμα, με μια ευλογημένη στιγμή, μπορεί να μου αλλάξεις την κακιά μοίρα. ΝΑ ΜΗ χρειαστεί να μου σφίξεις το χέρι και τυπικά να μου πεις ΛΥΠΑΜΑΙ- ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ… Μικρό μνημόσυνο από μένα και την οικογένειά μου για τις ψυχούλες που άδικα έφυγαν.
Υ.Γ. Ζητώ ταπεινά συγνώμη που δεν μπόρεσα να παρευρεθώ κοντά στους συνανθρώπους μας.
Ηλίας Κουρκουμέλης
LEAVE A COMMENT