Βιώνω σχεδόν καθημερινά και συμμερίζομαι την λαχτάρα ζευγαριών να αποκτήσουν ένα παιδάκι. Ζω καθημερινά και ασπάζομαι την αγωνία νέων μανάδων να έχουν στην αγκαλιά τους ένα υγιές μωρό.
Υποκλίνομαι στο μεγαλείο ψυχής ανθρώπων που υιοθετούν εγκαταλελειμμένα ή ορφανά παιδιά. ΟΜΩΣ:
Αδυνατώ και αρνούμαι να δεχθώ την κτηνωδία “κάποιων”να σκοτώνουν ή να βιάζουν παιδιά.
Αδυνατώ και αρνούμαι ότι η ανθρωπιά και το επίπεδο πολιτισμού μας εκτιμάται από την “επιείκεια”της δικαιοσύνης σε αυτά τα αποδεδειγμένα ανθρωπόμορφα κτήνη.
Ο ανθρωπισμός και ο πολιτισμός απαιτεί να προστατέψουμε τα παιδιά όλου του κόσμου από επίδοξους παρανοϊκούς βιαστές και δολοφόνους.
ΠΩΣ;
Μήπως πρέπει η δικαιοσύνη να αναθεωρήσει τις ποινές της για κάποια τέτοιου είδους ειδεχθή εγκλήματα;
Μήπως ο φόβος βαρύτερης τιμωρίας θα αποτρέψει την παράνοια;
Μήπως πρέπει εκτός τού να κλαίμε και να αφορίζουμε τους κακούς να κάνουμε κάτι ή να περιμένουμε να εφαρμοστεί ο νόμος των φυλακών;
Φώτης Αυγουστάτος
LEAVE A COMMENT