Από την 8/6/2022 έπαψα να ανήκω στο Διοικητικό Συμβούλιο της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου, αφού στις τελευταίες εκλογές δεν έθεσα υποψηφιότητα. Αποχώρησα από την Διοίκηση της Φιλαρμονικής γιατί απέτυχα.
Δεν κατέχω τον “προοδευτικό” συλλογισμό, για να γράψω πως “τελείωσε ένας κύκλος και αρχίζει ένας άλλος”, ούτε τον νεοφιλελεύθερο για να γράψω ότι “παίρνω αποστάσεις για να γεμίσω τις μπαταρίες μου” Απλά, καθαρά και ευθέως, απέτυχα. Απέτυχα να χτυπήσω, να εκριζώσω αυτήν την καταραμένη αντίληψη, που θέλει την Φιλαρμονική “ψυχαγωγική ορχήστρα” και “τουριστική ατραξιόν”, με κύριο σκοπό τις διαρκείς εμφανίσεις (συναυλίες, περατζάδες, καλαντισμούς κλπ). Και μάλιστα απέτυχα, ενώ μου δόθηκε η απόλυτη ευκαιρία, τότε, το “μακρινό”, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, 2016, όταν νέα παιδιά πλημμύρισαν την Φιλαρμονική, όχι μόνο με την παρουσία τους, αλλά και με την προθυμία τους, τον ενθουσιασμό τους, το γέλιο τους· και αυτόν τον ενθουσιασμό τον μετέδωσαν σε όλους εμάς, τους οικούντας και παροικούντας το ιστορικό μας σωματείο, αλλά και σε όλη την ληξουριώτικη κοινωνία.
Απέτυχα, ύστερα, να “επανεκκινήσω” την Φιλαρμονική μας, μετά την “πανδημία” και τα περιοριστικά κατ’ αυτής μέτρα· δηλαδή να ξαναφέρω τα παιδιά πίσω στην Φιλαρμονική ώστε με νέο ενθουσιασμό να μετέχουν σε πρόβες και στην προσωπική μελέτη και να δουλέψει έτσι, ξανά, ο εκπαιδευτικός τομέας, η ουσία, ο πραγματικά κύριος σκοπός της Φιλαρμονικής. Και τότε, η παραπάνω αναθεματισμένη νοοτροπία του “ταρτατζούμ, φρου-φρου κι αρώματα” ξαναφούντωσε. Σαν να είχε λουφάξει και περίμενε χαιρέκακα την ευκαιρία, άρχισε με κλαψουρίσματα στην αρχή, πιο επιτακτικά στη συνέχεια να απαιτεί εκδηλώσεις και εμφανίσεις από μια μπάντα, που δεν είχε κάνει κανονική πρόβα για μία διετία. Και αυτή η γκρίνια και η ανούσια μαύρη φάουσα, μας απογοήτευσε όλους στο Διοικητικό Συμβούλιο, εμένα δε επιπλέον με εκνεύρισε ιδιαίτερα, γιατί ούτε ένας δεν ήλθε να μου πει από κοντά την κριτική του, ενώπιος ενωπίω, αλλά μάθαινα αυτήν την κριτική από μισόλογα και μέσω τρίτων, σαν να ήμουν ξένο σώμα στην Φιλαρμονική που υπηρετώ. Ας είναι όμως, προχωρούμε ….
Η παραπάνω αποτυχία ήταν ο κύριος λόγος που αποχώρησα από την Διοίκηση της Φιλαρμονικής σε αδρές γραμμές. Περαιτέρω ανάλυση δεν μπορεί να γίνει από το υπερβολικά δημόσιο βήμα του διαδικτύου, στο οποίο δεν χωρούν αυστηρές προσωπικές κριτικές και σκληρή αυτοκριτική. Θα αποπειραθώ όμως μια προσωπική εξομολόγηση (αυτή την ανωμαλία μου, όσο πιο ευρύ είναι το κοινό στο οποίο απευθύνομαι τόσο πιο “εκ βαθέων” να ομιλώ, ποτέ δεν θα την καταλάβω). Από μία διοικητική προσπάθεια 13 χρόνων, λοιπόν, τι είναι αυτό που μένει; Μένει κατ’ αρχάς η αίσθηση ότι η Φιλαρμονική μπορεί να τα καταφέρει, μπορεί να γίνει αυτός ο μεγάλος πνευματικός οργανισμός, η Μεγάλη του Ληξουριώτικου Γένους Σχολή”, που τόσο ανάγκη έχει το Ληξούρι. Άλλωστε για λίγα χρόνια, μια στιγμή μόνο στην μεγάλη Ιστορία της, τα κατάφερε. Και σ’ αυτή την στιγμή είχα την τιμή να είμαι εκεί· την είδα, την έζησα, δεν μπορεί κανείς να μου την πάρει.
Μένει ύστερα η ελπίδα. Γιατί εγώ δεν είμαι… Τσίπρας για να πω: “αφού απέτυχα εγώ, δεν γίνεται τίποτα, βουρ πίσω στα παλιά!”. Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο, μπορεί και πρέπει να καταφέρει την συνέχεια της προόδου της Φιλαρμονικής. Μπορεί και πρέπει να αδιαφορήσει για τις σειρήνες του εντυπωσιασμού και να ανατάξει τον ενθουσιασμό των παιδιών. Πρώτο θετικότατο δείγμα η διοργάνωση του “θερινού σχολείου”. Μένει έντονη η ευγνωμοσύνη μου προς τα παιδιά της Φιλαρμονικής και τους γονείς τους. Έζησα μαζί τους έξι υπέροχα χρόνια λάμψης της Φιλαρμονικής. Ήταν για εμένα, οι μικροί μαθητές της Φιλαρμονικής και οι γονείς τους, δάσκαλοι, που μου έμαθαν ότι η ζώσα, η πραγματική Φιλαρμονική, δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο, αλλά ένας στόχος εφικτός, μια κατάσταση φυσική, για το Ληξούρι. Μένει η αμέριστη εκτίμηση για τον απλό συνδρομητή της Φιλαρμονικής· αυτόν που χωρίς να διατυμπανίζει την αγάπη του για την Φιλαρμονική, ούτε την αγωνία του μήπως “κλείσει”, την ενισχύει ηθικά και υλικά τα μέγιστα. Η ωραιότερη μουσική που άκουσα στα αυτιά μου τα βουβά χρόνια της “πανδημίας” ήταν η χαμηλόφωνη φράση “πάρε 50€ Γιοσήφη και δεν θέλω και απόδειξη”. Τόσο απλά, τόσο διακριτικά.
Για όλους όσους συνεργαστήκαμε αυτά τα 13 χρόνια, για όλους όσους συναγωνιστήκαμε, για όλους όσους τσακωθήκαμε, για όλους όσους αντιπαρατεθήκαμε, για όλους όσους “πολέμησαν” εμένα και τις απόψεις μου, ακόμα και τους θιασώτες της κενής επίδειξης της Φιλαρμονικής, της νοοτροπίας δηλαδή που στάθηκε η κύρια αιτία να αποχωρήσω από τα διοικητικά του σωματείου (τους οποίους θεωρώ θύματα της νοοτροπίας τους, περισσότερο κι από εμένα), ακόμα και αυτούς που με χτύπησαν με μίσος “κάτω από την ζώνη” στο κύριο στοιχείο της προσωπικότητάς μου, την πηγαία, γνήσια και ανεπιτήδευτη δημόσια έκφραση γνώμης (ναι, ναι για το άρθρο για τον Λιγνάδη λέω), μένει μόνο το αίσθημα της αγάπης. Γιατί όλοι στο Ληξούρι, με όποιον τρόπο και να ασχολούμαστε ή να μην ασχολούμαστε με την Φιλαρμονική, μετέχουμε στην Αγάπη Της. Και όταν λέω “αγάπη της”, δεν φτάνω σε τέτοια επίπεδα ρομαντισμού ώστε να προσωποποιώ την Φιλαρμονική. Μιλώ για την αγάπη που αυτό το σωματείο, με το θυελλώδες παρελθόν του, με το έντονο παρόν του και το νεφελώδες μέλλον του καταφέρνει να αποσπά, συνειδητά ή υποσυνείδητα, από καθέναν Ληξουριώτη και από όλους μαζί.
Μένουν, τέλος, ατελείωτες ώρες σκέψεις και αφαίρεσης για το “τι έπραξα, τι δεν έπραξα, τι θα έπρεπε να πράξω,” κυρίως όταν οδηγώ (έχω πάρει παραμάζωμα καμία δεκαριά καθρέφτες και, όταν χτύπησα τον προφυλακτήρα του γείτονά μου του Πέτρου, είπα “δεν πάει άλλο, πρέπει να γράψω άρθρο”). Μένει όμως και ένα τονωτικό συμπέρασμα: Είδα από μικρό παιδί, την Φιλαρμονική ως Ιδέα, ως εικόνα της ιδανικής κοινωνίας που το Ληξούρι, κάποτε “ζωγράφισε”, για να επιδιώκει να της ομοιωθεί. Με αυτήν την “αίσθηση” της Φιλαρμονικής, πορεύτηκα πάντα, έκανα για το καλό της και ως μέλος του Δ.Σ., ό,τι μπορούσα και προσπάθησα να κάνω και ό,τι δεν μπορούσα. Με όπλα την παραίνεση, τον Λόγο, το προσωπικό παράδειγμα (άλλα δεν διαθέτω), προσπάθησα, με μία κάπως αλαζονική τόλμη είναι η αλήθεια, να κάνω Τέχνη, μέσα από την Διοίκηση της Φιλαρμονικής, προσπάθησα να γίνω ιεροκήρυκας μιας ληξουριώτικης κοινωνικής “θρησκείας”. Με αυτήν την συμπερασματική σκέψη πιστεύω:
α) Ότι θα μειωθεί κατά πολύ η θραύσις κατόπτρων οχημάτων εν Ληξουρίω αλλά και εν Αργοτέτοιω.
β) Ότι δικαιούμαι να έχω το κεφάλι ψηλά για όσα έκανα, όσα προσπάθησα να κάνω και όσα, αν υπάρχω και αξιωθώ, θα προσπαθήσω να κάνω στο (απώτερο) μέλλον και ότι την αποτυχία μου, άλλοι δεν την έχουν δει ως επιτυχία ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα.
γ) Ότι, εν κατακλείδι, φτάνουμε σε κάτι τραγικά ειρωνικό:
Μετά από τόση συμμετοχή στον αγώνα που (θα έπρεπε να) κάνει η Φιλαρμονική για την απομάκρυνση των νέων από την “υποκουλτούρα”, μετά από μία ζωή προσπάθειας ακροάσεως μόνο σοβαρής μουσικής, όταν σκέφτομαι την Φιλαρμονική, στο μυαλό μου γυρίζουν οι στίχοι από ένα ποπ ψευτοζεϊμπέκικο, που τραγουδούσε ο Ρέμος: “Δεν υπάρχει λάθος και σωστό για τον άντρα που αγάπησε”.
Ιωσήφ Β. Λουκέρης
LEAVE A COMMENT