Μέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης συγγενείς και φίλοι αποχαιρέτησαν χθες το απόγευμα για τελευταία φορά τον Δημήτρη (Μίμη) Οκτωράτο στην Μητρόπολη Αργοστολίου, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Κεφαλληνίας κ.κ. Δημητρίου.
Ο κόσμος που βρέθηκε εκεί ήταν πολύς, ο Μίμης ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην κοινωνία του Αργοστολίου και όχι μόνο. Τον αποχαιρετηστήριο λόγο εκφώνησε η Στέλλα Βουτσινά.
Πολυαγαπημένε μας φίλε Μίμη,
Η είδηση του θανάτου σου, βύθισε σε βαθιά θλίψη και βαρύ πένθος όλους μας. Την οικογένειά σου, τους συγγενείς σου και τους πολυάριθμους φίλους και γνωστούς σου. Στεκόμαστε όμως αδύναμοι μπροστά στο θέλημα του Θεού. Ακολουθείς κι εσύ την μοίρα όλων των θνητών. Φεύγεις για το μεγάλο ταξίδι, αυτό το χωρίς γυρισμό. Σήμερα είναι πολύς ο κόσμος που ήρθε να σε αποχαιρετίσει. Αλλά, σ΄αυτή τη μεγάλη παρέα, σήμερα κανείς δεν τραγουδά. Όλοι έχουν σφιγμένα τα χείλη, για να σου πούν μόνο το τελευταίο «Αντίο». Κι ενώ εγώ σου είχα πεί πριν από καιρό, «Μίμη κράτα γερά, πρέπει να μου ξανατραγουδήσεις τον Αύγουστο στην Κεφαλονιά, για τα γενέθλιά μου», εσύ βιάστηκες και για πρώτη φορά δεν κράτησες τον λόγο σου. Και τώρα σε αποχαιρετώ εγώ, για το αιώνιο ταξίδι, στις γειτονιές των αγγέλων.
Με απλότητα και σεβασμό θα πώ δυό λόγια με πόνο καρδιάς, για την μακρόχρονη φιλία μας και τον ευγενικό ,πράο και ακέραιο χαρακτήρα σου. Ήσουν άνθρωπος γλυκύτατος, νηφάλιος, ειλικρινής, υπερήφανος. Ήσουν ένας Αριστοκράτης στο πνεύμα και στην εμφάνιση. Έδινες πάντα απλόχερα στους συνανθρώπους σου την ψυχή σου, το χαμόγελό σου, τον καλό σου λόγο. Άνοιγες την αγκαλιά της μεγάλης καρδιάς σου, που χωρούσε μέσα της κάθε πρόβλημα, κάθε ανάγκη, κάθε περιστατικό φίλου. Για σένα η φιλία ήταν πάντα κάτι Ιερό, μοναδικό και σπάνιο. Ο λόγος σου ήταν πάντα συνετός, τίμιος, ειλικρινής και πνευματώδης. Η γνώμη σου ήταν ορθολογισμένη και απαύγασμα ώριμης σκέψης. Η κοινωνική σου καλλιέργεια, απαράμιλλη. Αλλά και το χιούμορ σου έξυπνο κι εκλεπτισμένο. Στις παρέες της χαράς ήσουν ο κανταδόρος της καρδιάς μας. Και στις λύπες, ο συντρέχτης μας.
Το μεγαλύτερο προτέρημά σου ήταν το ότι ήσουν πολέμιος της συκοφαντίας και της υποκριτικής τακτικής των ισορροπιών. Ήσουν ευπρεπής και λεβέντης. Ήσουν ένας Άρχοντας. Υπήρξες άνδρας μεγάλου ειδικού βάρους. Και όλα αυτά τα προτερήματα, από «έναν απόφοιτο του Δημοτικού της κατοχής», όπως εσύ ο ίδιος μας έλεγες. Μίμη μου, σήμερα, η φιλόξενη γή τ’ Άργοστολιού, είναι έτοιμη να σε υποδεχτεί, στον χώρο που εσύ ο ίδιος, εδώ και αρκετά χρόνια πριν, είχες μεριμνήσει να προετοιμάσεις, γιατί ήσουν και ρεαλιστής. Από εκεί, ανάμεσα από την αγράμπελη και τις βουκαμβίλιες, θα ατενίζεις την γή που σε γέννησε, την περήφανη Αγία Θέκλη, στο Ληξούρι. Την γη, που γέννησε έναν άξιο απόγονο της γενιάς Οκτωράτου –Τυπάλδου.
Και αν ήταν δυνατόν, από τον χλοερό τόπο της αιώνιας κατοικίας σου, να αναπολείς τη θνητή ζωή σου, σιγοτραγουδώντας και καμμιά Κεφαλλονίτικη καντάδα, θα έφερνες ξανά στη μνήμη σου τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια της ζωής σου, που σε ανάγκασαν να μεταφερθείς μικρό παιδί στην αφιλόξενη Αθήνα, που για να επιβιώσεις έκανες διάφορες δουλειές, πάντα όμως με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Συνταξιοδοτήθηκες από τα Εκπαιδευτήρια Μαρούδα, όπου υπήρξες ο έμπιστος συνεργάτης του αείμνηστου Δημήτρη Μαρούδα. Και κάποια στιγμή ο Θεός σου έστειλε συνοδοιπόρο της υπόλοιπης ζωής σου την αξιολάτρευτη Κυρία Μυρσίνη. Για 65 ολόκληρα χρόνια στάθηκε δίπλα σου, αντάξια σύζυγος, υπόδειγμα μητέρας , πιστή συμπαραστάτρια και αρωγός στις αποφάσεις σου, που μόνο με πρόοδο είχαν να κάνουν. Αναθρέψατε με απέραντη στοργή και αγάπη τα δύο σας παιδιά, την Μπία και τον Μπάμπη και τους διδάξατε τους κανόνες των αξιών και της ηθικής που σας χαρακτήριζαν.
Ο Θεός σας δώρισε δύο αξιολάτρευτα εγγόνια και ένα δισέγγονο. Η αγάπη σας προς όλους αυτούς δεν είχε μέτρο. Σήμερα Μίμη μου, όλη η οικογένειά σου είναι γύρω σου, γεμάτοι από απέραντη θλίψη και βαθειά περισυλλογή. Θα τους λείψεις πολύ, μα πιο πολύ θα λείψεις στην Αρχόντισσά σου, την Μυρσινούλα σου, που πάντα σε φρόντιζε και «σε είχε στην πέννα» όπως έλεγες. Αλλά κι όταν κατέπεσες στο κρεβάτι, ο αγώνας που έδωσε για σένα ήταν ακόμα μεγαλύτερος. Μυρσίνη μου, ο Μίμης σου πάντα μου έλεγε «Στέλλα, να ξέρεις, πάντα μετά την φουρτούνα έρχεται η γαλήνη». Κάνε κουράγιο, δώσε δύναμη ψυχής, όπως εσύ πάντα ξέρεις, κράτα στην μνήμη σου τον λατρευτό σου σύζυγο και συνέχισε. Εκείνος πάντα θα σε οδηγεί στα βήματα ζωής, που μαζί χαράξατε.
Και τα παιδιά σας θα τα συνοδεύει η ευχή του και με αυτήν οδηγό θα πορεύονται από εδώ και πέρα. Τα εγγόνια και τα δισέγγονά του, θα θυμούνται ότι είχαν τον καλύτερο παππού του κόσμου. Εμείς, οι συγγενείς και οι φίλοι, θα λέμε ότι ήμασταν πολύ τυχεροί που σε συναντήσαμε στη ζωή μας. Γιατί σε όλους μας, μόνο θετικά έχεις προσφέρει και γι΄αυτό σε ευχαριστούμε από καρδιάς. Αγαπημένε μας φίλε Μίμη, έζησες την ζωή σου σαν τα έλατα του Αίνου, ευθυτενής και με ψυχή αγέρωχη. Στιβαρός και αλύγιστος. Σε αποχαιρετούμε με αγάπη , σεβασμό και θαυμασμό και σε εμπιστευόμαστε στον Θεό , στην Παντοτινή Γαλήνη του άλλου κόσμου. Αιωνία σου η Μνήμη.
Στέλλα Βουτσινά
LEAVE A COMMENT