Φέτος που συμπληρώνονται τα 50 χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, βρήκε να φύγει η Τζόγια από κοντά μας. Σα να βιάστηκε σ’ αυτό το φευγιό… Δεν είναι, λοιπόν, στη ζωή η Τζόγια Καππάτου.
Και να σκεφτεί κανείς ότι τέτοιες μέρες πριν από 50 χρόνια η ίδια η Τζόγια έδινε ζωή, έδινε τον παλμό στο φοιτητόκοσμο της Πάτρας, καθώς πρωτοστατούσε στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά της και στην κατάληψη του Παραρτήματος του Πανεπιστημίου της Πάτρας το Νοέμβρη του 1973. Πίστεψε σ’ εκείνο το Νοέμβρη. Γι’ αυτό και δόθηκε ολοκληρωτικά στο κίνημα, παρά τις συλλήψεις και τις προφυλακίσεις. Μα εκείνος ο Νοέμβρης ήταν κι ένα «παλιό τραύμα», που, όπως έχει γράψει ο συναγωνιστής της σ’ εκείνη την κατάληψη Δημήτρης Β., θυμίζει ανάμεσα στα άλλα «τις ελπίδες που σκόρπισαν αφήνοντας πίσω τους γλυκόπικρες μνήμες». Πάντως, τα κουβαλούσε όλα αυτά πάντοτε μαζί της η Τζόγια. Γιατί μέσα από την πορεία της σ’ εκείνο το υπέροχο κίνημα ωρίμασε προσωπικά και χειραφετήθηκε πολιτικά, για να συνεχίσει αργότερα μια ενδιαφέρουσα κοινωνική και επιστημονική πορεία στη ζωή της. Και να σκεφτεί κανείς πως ήθελε πολύ κι άλλο να ζήσει… Κι ακόμη, ήθελε πολύ να γράψει για το συγγενή της Σπύρο Αμπατιέλο – μη γράψεις εσύ, μου έλεγε, θα γράψω εγώ, είναι υποχρέωσή μου – ο οποίος, μετανάστης όντας στις ΗΠΑ, πήγε εθελοντής στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο στο πλευρό των Δημοκρατικών και σκοτώθηκε 27 χρονών στη μάχη της Γουανταλαχάρα… Τζόγια, θα σε θυμόμαστε. Μην το ξεχνάς, θα σε θυμόμαστε.
Πέτρος Πετράτος
LEAVE A COMMENT