Οι οργανισμοί δεν είναι μόνο τα κτήρια

Τελικώς, η θεατρική παράσταση του σχολείου μας “9 τραγούδια θα σου πω” δεν θα πραγματοποιηθεί στον “Κέφαλο”, λόγω της αιφνίδιας αναστολής λειτουργίας του Δημοτικού μας Θεάτρου, που προκαλείται από τον “διασκορπισμό” του προσωπικού του στους τρεις δήμους του νησιού μας.
Η νέα τοποθεσία θα ανακοινωθεί σύντομα, είναι δύσκολο την τελευταία στιγμή, αλλά θα τα καταφέρουμε. Προσωπικά, θα ήθελα να εκφράσω τη μεγάλη μου λύπη για το γεγονός ότι ο κεντρικότερος και εμβληματικότερος χώρος πολιτισμού για το νησί μας θα σιγήσει έστω και για λίγο. Περισσότερο όμως θέλω να εκφράσω τη συμπαράστασή μου σε όλους τους ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια έχουν εργαστεί αθόρυβα και πίσω από τα φώτα, και στον “Κέφαλο”, αλλά και όπου αλλού απαιτούσαν οι περιστάσεις, για να πραγματοποιηθούν εκατοντάδες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Χωρίς εκείνους, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε πολιτιστική ζωή. Τους βλέπαμε πάντα εκεί… τον Μάκη, τον Γρηγόρη, την Ερασμία, όλα τα στελέχη του θεάτρου. Χωρίς αυτούς δεν θα κάναμε τα συνέδρια και τις εκδηλώσεις και τις συναυλίες και τις παραστάσεις μας.
Έχω συνεργαστεί με αυτούς τους ανθρώπους χρόνια… από τον καιρό που ήμουν στη Βιβλιοθήκη. Ξέρω τί έχουν περάσει εργασιακά, ξέρω και τί έχουν προσφέρει. Ήταν και είναι πάντα εκεί και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για κάθε μία απ’ αυτές τις φορές που ήταν εκεί όταν συμμετείχα σε κάποια εκδήλωση και φρόντιζαν να ακούγομαι, να φαίνομαι, να προβάλλω τις εικόνες μου. Δυστυχώς όμως (και το λέω και από προσωπική πείρα) οι άνθρωποι είμαστε αναλώσιμοι. Ο κόπος αυτών των ανθρώπων, η αθόρυβη αλλά ουσιαστική συνεισφορά τους, οι υπηρεσίες που έχουν προσφέρει, δεν “μετράνε” μπροστά σε γραφειοκρατικές αποφάσεις που “επί χάρτου” τους “τοποθετούν” χωρίς, καθως φαίνεται, καμία ορθολογική προσέγγιση καταμερισμού εργασίας, με τον γνωστό τρόπο που αντιμετωπίζει ο δημόσιος τομέας τα στελέχη του. Αδιαφορώντας για το τί ξέρουν αποδεδειγμένα να κάνουν, αδιαφορώντας για τις τρύπες που ανοίγονται όταν πάνε να κλείσουν άλλες.
Με νοιάζει πιο πολύ οι άνθρωποι αυτοί να γυρίσουν σε αυτό που ξέρουν να κάνουν. Που το έχουν αποδείξει πολλά χρόνια με τον καλύτερο τρόπο. Δεν αρκεί το θέατρο να ξανανοίξει. Οι οργανισμοί δεν είναι μόνο τα κτήρια. Είναι κυρίως οι άνθρωποί τους. Αυτοί που τόσα χρόνια, με αντίξοες συνθήκες “βάζουν πλάτη”… και τώρα… έτσι ξαφνικά… τους “μετακινούμε”, λες και είναι… έπιπλα, παραγνωρίζοντας την προσφορά τους.

Ηλίας Τουμασάτος