Η κυβέρνηση αποφάσισε προεκλογικά να αλλάξει την ηγεσία των ανώτατων δικαστηρίων και αυτό λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση του πρωθυπουργού για διεξαγωγή εθνικών εκλογών στις 7 Ιουλίου.
Τόσο η προεκλογική όσο και η μετεκλογική σκοπιμότητα πίσω από αυτήν την κίνηση είναι ξεκάθαρη. Το χειρότερο είναι ότι φτάσαμε σε σημείο να μην μας εκπλήσσουν τέτοιες κινήσεις, αφού πλέον συνηθίσαμε τακτικισμούς τέτοιου τύπου. Ωστόσο, ανακύπτουν ζητήματα τόσο πολιτικού όσο και πολιτειακού χαρακτήρα. Το πολιτικό ζήτημα έχει αναφερθεί και αναλυθεί από πολλούς και αφορά την παντελή έλλειψη νομιμοποίησης της κυβέρνησης να προχωρήσει σε οποιαδήποτε αλλαγή μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών. Ωστόσο, υπάρχει και το πολιτειακό ζήτημα. Παρά τις κορώνες της κυβέρνησης περί της προάσπισης του «κράτους δικαίου», δεν έχει χάσει ευκαιρία, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, να εργαλειοποιήσει τις λειτουργίες και τους θεσμούς, που παίζουν κεντρικό ρόλο στην εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος μας. Δεν μπορούμε όμως να ανεχόμαστε να χρησιμοποιείται η δικαστική εξουσία ως «άσσος στο μανίκι» για την εξυπηρέτηση των μικροπολιτικών κομματικών συμφερόντων εις βάρος των εθνικών. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας! Τα παιχνίδια με τους θεσμούς της χώρας αποτελούν εκμαυλισμό τόσο του πολιτικού συστήματος όσο και του κράτους δικαίου.
Και πώς να μην ανακύπτουν τέτοια ζητήματα, αφού δεν υπάρχει πολιτική ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Για χρόνια διατηρούμε μία νοσηρή πρακτική διασταύρωσης (ουσιαστικά) των εξουσιών αντί της συνταγματικά επιβεβλημένης διάκρισης τους. Πως μπορεί η δικαστική εξουσία να ασκήσει έλεγχο στην εκτελεστική, όταν η ηγεσία της πρώτης διορίζεται από την δεύτερη; Πως εξασφαλίζουμε την χρήση αντικειμενικών και ποιοτικών κριτηρίων και όχι κομματικών, για την επιλογή της δικαστικής ηγεσίας; Χρειάζεται αυτονόμηση και εκδημοκρατισμός της δικαιοσύνης: Οι δικαστές να εκλέγουν την ηγεσία τους. Αυτό θα είναι ένα πρώτο βήμα για να ασκείται ουσιαστικός έλεγχος από την μια εξουσία στην άλλη. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι θεσμοί μας δεν θα γίνονται υποχείρια των εκάστοτε νομέων της εξουσίας, οι οποίοι αντιμετωπίζουν το κράτος ως τσιφλίκι τους. Αντιθέτως, θα αποτελούν εγγυητές της σταθερότητας και της συνέχειας του κράτους καθώς και ασπίδα προστασίας για τους πολίτες.
Στέργιος Κωνσταντίνου
LEAVE A COMMENT