Ένας Έλληνας χειρουργός που ζει και εργάζεται στην Ταϊβάν, έδωσε ένα κείμενο στη δημοσιότητα για το πως αυτό το κράτος αντιμετώπισε την έκτακτη κρίση του κορωναϊού… Δεν ξέρω τι συνειρμούς προκαλεί η Ταϊβάν στο μυαλό του καθενός, πάντως στη δική μου θεώρηση άλλαξε τελείως η εικόνα που είχα!
Σταχυολογώντας, κι επειδή αυτό που περνάμε δεν είναι κάτι παροδικό που θα περάσει μετά από 15, 30 ή 40 μέρες – ο Η1Ν1 για παράδειγμα ξέσπασε το 2003 κι εγώ νόσησα απ’ το συγκεκριμένο ιό, μέσω του νηπιαγωγείου που πάει το παιδί μου, μόλις φέτος! – το ενδιαφέρον μας μάλλον θα πρέπει να στρέφεται σε τρία πράγματα:
1. Στο δημόσιο σύστημα υγείας (κρατική ευθύνη)
2. Στους πυκνούς επαναλαμβανόμενους ελέγχους (κρατική ευθύνη) και
3. Στην πειθαρχία-συμμόρφωση σε συγκεκριμένους κανόνες υγιεινής και αποτροπής μετάδοσης του ιού στον υγιή πληθυσμό (ατομική ευθύνη).
Παρένθεση, η «αγελαία ανοσία» που πλασάρεται από ισχυρά κράτη όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ολλανδία και υποκρύπτεται πίσω απ’ τις πρακτικές της Τουρκίας, δείχνει, κατά τη γνώμη μου με εξαιρετικά γλαφυρό τρόπο, πως η δημιουργία αυτοκρατοριών προϋποθέτει τη χρησιμοποίηση των ανθρωπίνων ζωών ως απλά αναλώσιμα… Με εξωπραγματικό κυνισμό αυτά τα κράτη βάζουν πάνω απ’ την ανθρώπινη ευημερία, τους οικονομικούς δείκτες και τη βιομηχανία τους. Ενδεχομένως δε, να επιχαίρουν για την «ανακούφιση» των ασφαλιστικών τους συστημάτων… κλείνει η παρένθεση!
Ας επανέλθουμε όμως στο παράδειγμα της Ταϊβάν όπου ο Μάριος Παπαδάκης, ο ιατρός που αναφέραμε παραπάνω, μας δίνει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Γράφει στη δημοσίευσή του: «Η Ταϊβάν είναι ένα νησί με έκταση όση η Πελοπόννησος και η Στέρεα Ελλάδα μαζί. Τα 2/3 είναι βουνά και εθνικά πάρκα, οπότε το κατοικήσιμο μέρος είναι λίγο μικρότερο από όλη τη Θεσσαλία. Σε ένα τόσο μικρό χώρο ζουν 23 εκατομμύρια άνθρωποι»! Σ’ αυτήν τη γεωγραφία και μ’ αυτόν τον πληθυσμό (συνθήκες «βούτυρο στο ψωμί» για τις επιδημίες), το κράτος της Ταϊβάν κατόρθωσε μέχρι τις 17/3 να έχει 60 μόλις κρούσματα μετά από 20.000 τεστ και ένα νεκρό…
Τι μπορούμε να κρατήσουμε απ’ το παράδειγμα της Ταϊβάν
Ασφαλώς και δεν μπορούμε απ’ τη μία μέρα στην άλλη να αποκτήσουμε την εθνική ασφάλεια της Ταϊβάν που καλύπτει το 99% των ασθενών, ούτε την ηλεκτρονική της διακυβέρνηση που εξαφανίζει τη γραφειοκρατία. Μπορούμε όμως, ίσως, ν’ ακολουθήσουμε μερικά μικρά παραδείγματα που θα μας βοηθήσουν όχι μόνο επί του παρόντος, αλλά και στη διαχείριση της κατάστασης που έχουμε μπροστά μας.
Μπορούμε, για παράδειγμα, να υιοθετήσουμε ως αξίωμα την πρόταση που λέει: «κάθε εμπύρετο είναι κορωνοϊός μέχρι αποδείξεως του εναντίου».
Μπορούμε να καταστήσουμε, τουλάχιστον γι’ αυτό το πρώτο κρίσιμο διάστημα, τις μάσκες, τη θερμομέτρηση και την αντισηψία ως αυτονόητες πρακτικές σε όλους τους δημόσιους χώρους χωρίς ταμπού και αναστολές.
Μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα ΜΜΕ για τη σωστή επαναλαμβανόμενη ενημέρωση των πολιτών, ενώ βαρύτατες θα πρέπει να είναι οι ποινές για τις ψεύτικες ειδήσεις(fake news) που δυσχεραίνουν την κατάσταση.
Μπορούμε κοινωνικά να αποκλείουμε αυτούς που δε συμμορφώνονται με τις αυτονόητες προφυλάξεις θέτοντας το κοινωνικό σύνολο σε κίνδυνο.
Μπορούμε να μην ταξιδεύουμε χωρίς λόγο για το επόμενο διάστημα. Έχουμε άλλωστε την τύχη να διαμένουμε σε ένα επίγειο παράδεισο που δεν του λείπει τίποτα!
Πρόκειται για απλές πρακτικές που νομίζω ότι δεν είναι δύσκολο να τις κάνουμε στερεότυπες, ενώ είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα αποτελέσουν ισχυρό μας σύμμαχο σ’ αυτήν τη δοκιμασία. Τελικά, θα πρέπει επίσης όλοι να γνωρίζουμε την αλήθεια. Αν η επιδημία του κορωναϊού εξαπλωθεί με ταχείς ρυθμούς στη χώρα μας, το ΕΣΥ δε θα έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει όλα τα κρούσματα συγχρόνως. Αυτό σημαίνει ότι εκ των πραγμάτων κάποιοι άνθρωποι ενδεχομένως να αφεθούν αβοήθητοι και στη μοίρα τους, αν η συνισταμένη του κοινωνικού συνόλου δεν τηρήσει ευλαβικά και με απόλυτη πειθαρχία όλα τα μέτρα που έχουν ανακοινωθεί απ’ τους αρμόδιους φορείς που είναι υπεύθυνοι για τη δημόσια υγεία. Στην ιστορία του ελληνικού έθνους έχει αποδειχτεί ότι στα δύσκολα ο λαός μας μπορεί να πετύχει θαύματα! Στη σημερινή συγκυρία για να συμβεί κάτι ανάλογο, αρκεί να καταλάβουμε όλοι ότι αντιμετωπίζουμε μία μεγάλη πρόκληση και ότι η συνδρομή όλων μας δεν είναι επιλογή, αλλά ανάγκη…
Και δεν ξεχνάμε: Μένουμε Σπίτι!
Γιάννης Βαρούχας
LEAVE A COMMENT