Ο βιασμός του 15χρονου αγοριού από συνομήλικά του παιδιά, που ήρθε πρόφατα στο φως της δημοσιότητας είναι ένα από τα πολλά εγκλήματα που συνήθως δεν έρχονται στο φως. Πρόκειται για την “εγκληματικότητα του παγόβουνου”, όπως μας έλεγαν οι καθηγητές μας της Εγκληματολογίας.
Το μεγαλύτερο μέρος μένει πάντα κάτω από το νερό. Αν σκεφτούμε μάλιστα ότι ο βιασμός επί πολλά χρόνια ήταν κατ’ έγκληση διωκόμενο έγκλημα (δηλαδή μόνο αν το θύμα έκανε καταγγελία ξεκινούσε η ποινική διαδικασία) καθώς και το πόσο δύσκολη είναι η απόδειξη όταν έχει μεσολαβήσει χρονικό διάστημα από την τέλεση της πράξης, δυστυχώς η πλειοψηφία των εγκλημάτων αυτών δεν υπάρχει στις στατιστικές και οι θύτες μένουν ατιμώρητοι. Αλλά και όταν καταγγελθούν, το κανιβαλικό σκηνικό που πλάθουν δικηγόροι και ΜΜΕ λειτουργεί συντριπτικά για την ψυχολογία των παιδιών. Για να μη μιλήσω για επιπλέον κοινωνικά (πατριαρχικής υφής) στερεότυπα που ξεχειλίζουν επειδή το θύμα είναι αγόρι… Πώς το προλαβαίνει κανείς όλο αυτό είναι το θέμα… Ακούω όλες τις τετριμμένες αναλύσεις. Η οικογένεια, το σχολείο, η Πολιτεία, η πανδημία, το ίντερνετ… Ωραία, λοιπόν. Και τί κάνουμε; Αν μπορούμε να μάθουμε κάτι στα παιδιά, κι αυτό είναι πιο σπουδαίο από τα μαθήματα του σχολείου, είναι ότι η ελευθερία μου σημαίνει ότι μόνος μου ξέρω να βάζω ΟΡΙΑ. Δεν περιμένω να μου τα βάλει ο πατέρας, ο δάσκαλος, ο αστυνόμος, ο θεός. Τα βάζω μόνος μου επειδή σέβομαι τον άλλο, με τον οποίο συνυπάρχω, και επειδή σέβομαι και τον εαυτό μου.
Αν είχα βρει το μαγικό ραβδί να διδάξω στα παιδιά τον αυτοέλεγχο, τα όρια, θα ήμουν ο πιο ευτυχής άνθρωπος. Είναι ανόητο να πιστεύουμε ότι μπορεί τα παιδιά μας να είναι απόλυτα προστατευμένα, ή να έχουμε κάθε δευτερόλεπτο την εποπτεία τους. Ο κόσμος που ζουν είναι πολύ σκληρός, πραγματικός και ψηφιακός. Σ’ αυτόν τον κόσμο η βία είναι μέσα στα μάτια τους σε όλες της τις εκδοχές, στη ζωή τους και στις οθόνες τους. Σ’ αυτόν τον κόσμο δεν μπορούν να είναι προστατευμένα, αλλά οφείλουν να είναι θωρακισμένα. Θωρακισμένα με αυτοέλεγχο, με αλληλοσεβασμό, με αξίες. Και κάτι ακόμα. Να έχουν την εμπιστοσύνη μας και να έχουμε την εμπιστοσύνη τους. Να μιλάμε, και να ακούμε. Να ακούμε και να μιλάμε. Τα παιδιά δεν μπορούν να ζουν με σωματοφύλακες ή με αστυνόμευση, αλλά με ανθρώπους εμπιστοσύνης, που μπορούν να τα ακούσουν και αφιερώνουν ΧΡΟΝΟ για να μιλήσουν, να κουβεντιάσουν, να επιχειρηματολογήσουν. Να μιλάμε πιο πολύ με τα παιδιά. Κι ας αφήνουμε την ύλη λίγο πίσω, οι δάσκαλοι. Κι ας αφήνουμε τις δουλειές μας λίγο πίσω, οι γονείς. Είναι προτιμότερο από το να αφήνουμε πίσω τα ίδια τα παιδιά μας.
Ηλίας Τουμασάτος
Εκπαιδευτικός
LEAVE A COMMENT