Η δραματική κατάσταση του Τατοΐου, που άρον άρον η κυβέρνηση (μην ξεχνάμε, είναι δημόσια περιουσία) προσπαθεί να συμμαζέψει τσάτρα πάτρα για ό,τι βλέπει “η πεθερά” (δηλαδή οι βασιλικοί συμπέθεροι, ανηψοξάδελφα κλπ.), είναι άλλο ένα παράδειγμα περιφρόνησης των τοποσήμων με ιστορική αξία, που είναι κανόνας στην πατρίδα μας.
Λίγο η γενική κρατική αμεριμνησία για τη δημόσια περιουσία (όπου αξιοποίηση σημαίνει απλώς πώληση σε εξευτελιστικές τιμές), λίγο ο εμμονικός κομπλεξισμός απέναντι σε έναν χώρο με δεδομένη ιστορία , το χάλι στο οποίο βρίσκεται το Τατόι, που θα μπορούσε να είναι ένα τεράστιο (και ανταποδοτικό οικονομικά) δημόσιο ιστορικό πάρκο-μνημείο, δείχνει την αδιαφορία όλων, Κράτους και Πολιτών, για τον δημόσιο χώρο γενικότερα. Σ’ αυτή τη χώρα περιφρονούμε ό,τι είναι δημόσιο, εκτός από το δημόσιο χρήμα, το οποίο ουκ ολίγοι επιθυμούν να ενθυλακώνουν (βρίζοντας το κακό κράτος). Ό,τι άλλο δημόσιο είναι… για πέταμα, κι ας το έχουμε πληρώσει με τους φόρους μας. Πόσες φορές βανδαλίζονται από ανόητους ψευτοεπαναστάτες τα λιγοστά εμβληματικά κτήρια, οι πλατείες, τα αγάλματα της Αθήνας; Πόσες φορές η βρωμιά και η εγκατάλειψη κάνουν τις παλιές μεγάλες πλατείες και τους πιο κεντρικούς δρόμους της Αθήνας να προκαλούν αηδία στον περαστικό; Πόσες φορές ακόμα και αρχαία ή νεότερα μνημεία έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους; Πόσα υπέροχα νεοκλασικά (με αναγνωρισμένη νομική προστασία) έχουν αφεθεί στην τύχη τους και ρημάζουν, και την ίδια στιγμή χαλιούνται εκατομμύρια για τους τσίγκους των “μεγάλων περιπάτων”;
Ας πάμε μια βόλτα στο νησί μας, στα κάστρα του. Είναι κι αυτά “ξένα” σαν τον τέως, γι΄αυτό τα έχουμε αφήσει… στην τύχη τους. Ωραία, ας πάμε στους αρχαιολογικούς μας χώρους. Ποιος τους σέβεται; Ας πάμε μια βόλτα στο παλαιό κτήριο της Ιακωβατείου, το οποίο επί χρόνια περιμένει να δεήσει το Υπουργείο Παιδείας να ασχοληθεί μαζί του. Ας πάμε στο Αρχαιολογικό μας Μουσείο, κλειστό από το 2014 (σήμερα 9 χρόνια μετά τους σεισμούς μάθαμε ότι “Εντάσσεται” η ανακατασκευή του… Μετά 9 χρόνια!). Ας πάμε στην Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη και το Μουσείο, τα οποία ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΟΥΝ μαζί με το πολύτιμο υλικό τους. Είναι μια τεράστια ΝΤΡΟΠΗ ότι ένα Μουσείο με απίστευτο πλούτο, σαν το Κοργιαλένειο, δεν έχει έναν δικό του χώρο, δεν έχει καν τη δυνατότητα να συντηρήσει και να εκθέσει όπως τους πρέπει, τους θησαυρούς του. Ένα Μουσείο που θα μπορούσε να ζήσει και να ευημερήσει με ένα μικρό μέρος από τα χρήματα που κάθε χρόνο διατίθενται για διαφόρων ειδών ταρατατζούμ και πομποφανίες.
Το ρημαγμένο Τατόι, δυστυχώς, δεν είναι μνημείο της απελθούσης βασιλείας. Είναι ένα ακόμα τεκμήριο της περιφρόνησης προς το δημόσιο χώρο σε μια χώρα που ο δημόσιος χώρος, η αγορά, είναι αυτός που εδώ και κάτι χιλιάδες χρόνια δίδαξε στον κόσμο τη διαφορά του πολίτη από τον ιδιώτη. Υπάρχουν πολύ φτωχότερες από μας χώρες, όπου η πλειονότητα των πολιτών σέβονται τους δρόμους, τις πλατείες, τα πάρκα τους, τα δημόσια μνημεία, τα δημόσια κτήρια. Που ο κατώτατος μισθός είναι δεν είναι 200 Ευρώ, αλλά ο σεβασμός τους στον δημόσιο χώρο, στη δημόσια περιουσία, είναι δεδομένος. Γιατί δεν είναι η φτώχεια που σε κάνει “μουρδούλη” (όπως λέμε στην Κεφαλονιά τον τσαπατσούλη). Οι φτωχοί μας νόνοι και νόνες μουντίζανε τα πεζοδρόμια έξω από τα σπίτια τους, εκεί που εμείς πετάμε τις σακούλες μας περιμένοντας κάποιο αόρατο χέρι να τις πάρει. Δεν ξέρω πότε χάσαμε την αξιοπρέπειά μας. Πολύ πριν πτωχεύσουμε πάντως.
Κι ο τόπος μας; Θα είμαστε τίγκα στην ξαπλώστρα, στο μπιτσόμπαρο και το τραπεζοκάθισμα, που καλά και άγια και προσοδοφόρα είναι, αλλά δεν θα έχουμε ΜΟΥΣΕΙΟ στην πόλη. Και αν τα (ξε)χάσουμε όλα αυτά που μας θυμίζουν τα Μουσεία μας, το επόμενο μουσείο που θα ιδρυθεί, για την ιστορία του 21ου αιώνα, θα είναι το ΜΟΥΣΕΙΟ ΞΑΠΛΩΣΤΡΑΣ.
Ηλίας Τουμασάτος
Εκπαιδευτικός
LEAVE A COMMENT