Αν υπάρχει μια χώρα όπου τα πάντα συμβαίνουν και τίποτα δεν εκπλήττει, αυτή πρέπει να είναι η Ελλάδα. Υπάρχει φτώχεια, αλλά και ανεξήγητο πολύ χρήμα. Ναι υπάρχει φτώχεια. Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά προβλήματα.
Απλά δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα και η κατάσταση έχει επιδεινωθεί τα τελευταία 15 χρόνια όπου μετά την οικονομική κρίση ήρθε ο Κόβιντ-19 και μετά από αυτόν οι θεομηνίες. Και ενώ ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού υποφέρει, βλέπεις τις προκλητικές περιπτώσεις ξέφρενης επίδειξης οικονομικής ευρωστίας. Δύο άκρα που προκαλούν το κοινό αίσθημα. Υπάρχει ανεργία αλλά και απίστευτη έλλειψη εργατικού δυναμικού: Η τουριστική σεζόν που λήγει είχε δύο χαρακτηριστικά. Εντυπωσιακό αριθμό τουριστών αλλά και δραματική έλλειψη εργατικών χειρών την ώρα που το ποσοστό της ανεργίας είναι υψηλό. Είναι ασυμβίβαστα αυτά τα δύο αλλά μπορεί ίσως να εξηγηθούν από το γεγονός ότι οι εργοδότες δίνουν ψίχουλα και συνάμα ζητούν από τους υπαλλήλους να δουλεύουν περισσότερο από ότι λένε οι συμβάσεις. Έτσι οι νέοι προτιμούν το επίδομα ανεργίας και την… καφετέρια.
Υπάρχει εξωφρενική παραβατικότητα με εξ ίσου εξωφρενική ατιμωρησία: Στο Ελλάντα οι νόμοι ψηφίζονται για να περνάνε την ώρα τους οι… 300 «εθνοπατέρες» και για να λύσουν περιστασιακά και σπασμωδικά μερικά προβλήματα. Μετά ξεχνιούνται. Δεν είναι καινούργιο φρούτο η μη εφαρμογή των νόμων. Και η μη εφαρμογή τους φουντώνει την παραβατικότητα. Ο καθένας κάνει του κεφαλιού του και όποιον πάρει ο… χάρος ιδιαίτερα στους ελληνικούς δρόμους όπου οι κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι από αυτούς στα μέτωπα της Ουκρανίας. Το κράτος αδρανεί. Η κυβέρνηση (η κάθε κυβέρνηση) τρέχει πάντα μετά από κάθε τραγωδία να υποσχεθεί μέτρα -που δεν παίρνονται- και φυσικά χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τα μάτια του κόσμου!
Υπάρχει πληθώρα πολιτικών αλλά έλλειψη ηγετών: Η πολιτική στην Ελλάδα είναι ένα είδος καριέρας. Μιας καριέρας αρκετά προσοδοφόρας που μέσα σε πολύ λίγα χρόνια προσφέρει και μια παχυλή σύνταξη σε αντίθεση με τον μεροκαματιάρη που πρέπει να δουλεύει μέχρι λίγο πριν τινάξει τα πέταλα. Έχουμε λοιπόν πάμπολλους πολιτικούς αλλά μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού ηγέτες. Ανατρέξατε στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους και θα διαπιστώσετε του λόγου το αληθές.
Υπάρχουν τσουβάλια από υποσχέσεις αλλά μόνο ένα μισοάδειο τσουβάλι με τηρημένες υποσχέσεις: Αν κάτι έχει γίνει βαρετό είναι οι κάθε λογής υποσχέσεις που δίνουν απλόχερα οι πολιτικοί. Οι περισσότερες μένουν ανεκπλήρωτες και επαναλαμβάνονται ανερυθρίαστα ιδιαίτερα στις προεκλογικές περιόδους. Για παράδειγμα στην ιδιαίτερή μου πατρίδα, την Κεφαλονιά, έχω βαρεθεί να ακούω ότι «όλα είναι έτοιμα για την διαπλάτυνση και τη γενική βελτίωση του πολυσύχναστου δρόμου που συνδέει το Αργοστόλι με τον Πόρο. Λόγια που παίρνει ο αέρας.
Γίνονται αμέτρητα πολιτικά λάθη και ατασθαλίες αλλά ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις επίδειξης ευθιξίας και παραιτήσεων των αρμοδίων υπουργών: Σε προηγμένες χώρες, όπως η Αυστραλία, υπουργοί και πρωθυπουργοί παραιτούνται για ένα αδήλωτο δώρο ευτελούς αξίας (όπως ένα μπουκάλι κρασί που οδήγησε πριν χρόνια σε παραίτηση τον πολιτειακό πρωθυπουργό της Νέας Νότιας Ουαλίας). Στο Ελλαδιστάν οι πολιτικοί μας έχουν στέρημα ευθιξίας και πλεόνασμα αναλγησίας σε ότι αφορά τις πράξεις τους και το κοινό καλό.
Υπάρχει μοδάτη εμφάνιση των ενοίκων της Βουλής αλλά πρωτόγνωρη γύμνια πολιτικής ευπρέπειας: Οι 300 της Βουλής, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι ντυμένοι στην τρίχα αλλά η πολιτική τους ευπρέπεια είναι για κλάματα. Παρακολουθείς στην τηλεόραση τις εργασίες της Βουλής και νομίζεις ότι είναι χαμαιτυπείο. Το πρώτο που διερωτάσαι είναι αν οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να λύσουν τα προβλήματα της χώρας. Η πατρίδα μας είναι αναμφισβήτητα μια από τις ωραιότερες σε φυσική ομορφιά χώρες. Θα μπορούσε να ήταν και μια από τις καλύτερες χώρες για το λαό της αν οι πολιτικοί της έβαζαν πρώτα σα στόχο το καλό του λαού και μετά την επανεκλογή τους…
Γιώργος Μεσσάρης
LEAVE A COMMENT