Ήταν τέσσερις το απόγευμα όταν φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας, στην Ηγουμενίτσα. Διανύσαμε την απόσταση από τον Καραβάδο της Κεφαλονιάς μέχρι την πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας, σε λιγότερο από έξι ώρες, κάνοντας δύο στάσεις και χωρίς να τρέχουμε σαν τρελοί, όπως συνηθίζουν οι περισσότεροι Έλληνες οδηγοί που υπερηφανεύονται μεν για τους αρχαίους ημών προγόνους, αλλά δεν έχουν ακούσει τη σοφή τους ρήση «σπεύδε βραδέως»!
Θυμάμαι, παλαιότερα, πριν κατασκευαστεί η Ιόνια Οδός, χρειαζόσουνα εννιά περίπου ώρες. Θα πρέπει, όμως, να ομολογήσω ότι τότε ο δρόμος περνούσε μέσα από πανέμορφες κωμοπόλεις και γραφικά χωριά και γενικά ένοιωθες έντονα ότι ήσουνα πιο κοντά στη φύση! Βέβαια, σε αυτό τον κόσμο, δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Σήμερα, όμως, έχεις την επιλογή: Αυτοκινητόδρομο και ταχύτητα ή επαρχιακούς δρόμους και απολαυστική φύση… Μπροστά από το παραλιακό ξενοδοχείο μας το λιμάνι της Ηγουμενίτσας με το οποίο συνδέονται Ελλάδα, άλλες βαλκανικές χώρες και η Τουρκία με την Ευρώπη. Η κίνηση λεωφορείων και φορτηγών μεγάλη. Κόσμος πάει και έρχεται ασταμάτητα. Από τη βεράντα του δωματίου μας απολαμβάναμε την κίνηση. Τα απόνερα των πλοίων διέκοπταν με απέραντες άσπρες πινελιές το ατελείωτο μπλε του Ιονίου Πελάγους. Ένας τεράστιος γαλάζιος πίνακας σε ατέρμονους μετασχηματισμούς! Και στο βάθος η αμυδρή εικόνα της Κέρκυρας.
Δυστυχώς, οι δείκτες του ρολογιού δεν κάνουν… στάση. Συνεχίζουν το κυκλικό ταξίδι τους με τους ίδιους ρυθμούς αλλά εσύ δεν έχεις τη σωστή αίσθηση του χρόνου. Όσο πιο ευχάριστες είναι οι στιγμές τόσο πιο γρήγορα γυρίζουν! Ο ήλιος άρχισε να γέρνει έτοιμος να δώσει τη θέση του στο φεγγάρι. Έχοντας πάρει το τονωτικό της ανάπαυλας αποφασίσαμε να κάνουμε έναν περίπατο στην πόλη πριν συναντηθούμε με τους φίλους μας από το αυστραλιανό μας χθες… Ο παραλιακός δρόμος της Ηγουμενίτσας είναι γεμάτος όμορφα εστιατόρια, καφετέριες και μπαρ – κάτι συνηθισμένο στις παραθαλάσσιες πόλεις της Ελλάδας και κάθε τουριστικής χώρας. Οι εμπορικοί δρόμοι της πόλης είναι γεμάτοι καταστήματα με ότι προϊόντα επιθυμεί η καρδιά σου και φυσικά αντέχει η τσέπη σου. Το ζήτημα είναι ότι η καρδιά επιθυμεί πάντα περισσότερα από αυτά που σηκώνει η τσέπη σου. Είναι ένα αγεφύρωτο χάσμα που προκαλεί η καταναλωτική βουλιμία! Οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο στη βραδινή του έξοδο. Παιδιά παντού να κάνουν αυτό που ξέρουν πολύ καλά, να παίζουν. Μέσα σε όλη αυτή την πολυκοσμία μόλις που άκουσα το κινητό μου. «Σε δέκα λεπτά θα βρισκόμαστε στη γωνία…» μου είπε η γνώριμη φωνή.
Έτσι, σε δέκα λεπτά συναντηθήκαμε με το Μιχάλη και τη Βούλα Καλλή. Κάθε φορά που βρισκόμαστε στην Ηγουμενίτσα η συνάντηση μαζί τους είναι επιβεβλημένη. Την επιβάλλει η μακροχρόνια φιλία που ξεκινάει πολλές δεκαετίες πίσω στην μακρινή Αυστραλία! Ο Μιχάλης ήταν φωτορεπόρτερ της εφημερίδας «Ο Κόσμος», της οποίας ήμουνα αρχισυντάκτης. Με την κάμερά του είχε απαθανατίσει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του Ελληνισμού του Σίδνεϊ. Ήταν η περίοδος που η απαθανάτιση γινόταν με φιλμ και όχι ψηφιακά. Η ιστορία της ελληνικής παροικίας στοιβαγμένη σε ντουλάπες γεμάτες φιλμ. Μέχρι που μια μέρα ο Μιχάλης έριξε τη «βόμβα» στα γραφεία της εφημερίδας. «Αποφασίσαμε να επαναπατριστούμε…» μας είπε. Έτσι ο Μιχάλης, η Βούλα και τα παιδιά τους επέστρεψαν στην Ελλάδα. Η συνεισφορά του, όμως, στη δημοσιογραφία δεν ξεχάστηκε αλλά ούτε και η φιλία που μας είχε συνδέσει ξεθώριασε. Οι ειλικρινείς φιλίες δύσκολα σβήνουν. Καθίσαμε, λοιπόν, σε μια ψαροταβέρνα όπου απολαύσαμε υπέροχα θαλασσινά αλλά πάνω από όλα τις αναπολήσεις από τη ζωή στην Αυστραλία. Και τί δεν είπαμε! Ήταν ένας υπέροχος περίπατος στο μονοπάτι των αναμνήσεων… Οι ώρες κύλησαν γρήγορα και έπρεπε να αποχωριστούμε γιατί την επομένη θα ξεκινούσαμε νωρίς το ταξίδι μας με προορισμό το Μέτσοβο. Δώσαμε πάντως μια υπόσχεση: Η επόμενη συνάντηση να γίνει στην Κεφαλονιά…
Γιώργος Μεσσάρης
LEAVE A COMMENT